ၾကမ္းပိုးမ်ားတဲ့အိပ္ရာ (ကဗ်ာရွည္)
=======================
အမွန္မေတာ့
ကမာၻႀကီးသာယာေပ်ာ္ရႊင္ဘြယ္ေကာင္းေအာင္
လူဆန္ၿပီး
သိပ္ယဥ္ေက်းတဲ့
စိတ္ကူးေကာင္းသူေတြက
တည္ေဆာက္ထားတာျဖစ္တယ္။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ဟာ
အဲသည္အစားထဲကျဖစ္ေလရဲ႔။
ေရညိွစိမ္းပုတ္
ဖံုးလႊမ္းအုပ္တဲ့
အုတ္တံတိုင္းေပၚက
ပဒိုင္းပြင့္ေလ
သင့္ကို ဖ်ားေယာင္းေနခဲ့ေပါ့
ပန္းပြင့္ထဲက
ဝတ္ရည္ေလးကို
သူတို႔ကြပ္မ်က္ခဲ့လို႔
သင္နဲ႔ငါ
လာေရာက္ေစးကပ္ၿငိတြယ္ခဲ့ၾကရဲ႔။
စိုထိုင္းဆေတြ မႈိတက္
မႈိေပၚမွာ
ပက္က်ိဟာ တြားသြားရဲ႔
ေႏွးတာျမန္တာက ကိစၥမရွိဘူးေလ
သြားမသြားက ကိစၥရွိေပရဲ႔။
ကမၻာေလာကႀကီးကို
ယုယသူဟာ
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
ေဖာ္ေဝး
ေအာင္ခ်ိမ့္နဲ႔
သုခမိန္လႈိင္တို႔ျဖစ္ၾကရဲ႔။
ကမၻာႀကီးနဲ႔စိမ္းသူဟာလဲ
သူတို႔ပဲျဖစ္ၾကတယ္။
ေရခဲေတြအရည္ေပ်ာ္ရန္
ငါ့ကိုေခၚပါ
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကိုေခၚပါ
ေဖာ္ေဝးကိုေခၚပါ။
မပူေသးတဲ့ေရ
ဆူရန္
ငါ့ကိုေခၚပါ
ေဖာ္ေဝးကိုေခၚပါ
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကိုေခၚပါ။
ဘယ္သူ႔ကိုမွ မတရားမေျပာပါဘူးဗ်ာ
ကြၽန္ေတာ္ ထမင္းစားတတ္ပါတယ္
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထမင္းစားတတ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရင္ထဲမွာ
ဟာဝိုင္ယီကြၽန္းေလး ရွိပါတယ္
လူရႊန္းရွိပါတယ္
ဂြၽန္ကိရွိပါတယ္
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရင္ထဲမွာ
တင္နီဆင္ရဲ႔ ေက်ာက္မ်က္ရြဲမ်ား ရွိပါတယ္။
တို႔ေတြဟာ
ေရဒီယမ္သတၲဳကို
ရွာေဖြေတြ႔ရွိသူ ျဖစ္ရဲ႔
မဒမ္က်ဴရီျဖစ္ရဲ႔
အယ္ဒီဆင္ျဖစ္ရဲ႔။
တို႔ေတြဟာ
အေရာင္းအဆင္းရဲ႔အသံကို
စိုက္ပ်ဳိးႏိုင္သူျဖစ္ရဲ႔
ပီကာဆိုျဖစ္ရဲ႔
ဗင္ဂိုးျဖစ္ရဲ႔။
တို႔ေတြဟာ
အရာဝတၳဳေတြရဲ႔
အလ်ားေလးဖက္ ထုေလးဖက္ကို
စမ္းသပ္မိသူေတြျဖစ္ရဲ႔
ဟီရာကတပ္(စ္)ျဖစ္ရဲ႔
မာ့(က္စ္)ျဖစ္ရဲ႔။
တို႔ေတြဟာ
သံေတြ ခဲေတြကို
ေတာင္ပံေတြ
တပ္ဆင္ႏိုင္ၾကသူေတြျဖစ္ရဲ႔
ဗီသိုဗင္ျဖစ္ရဲ႔
ရႈိပင္ျဖစ္ရဲ႔။
အဆိပ္ရွိတဲ့ေျမြပင္
ဟင္းတစ္ခြက္ျဖစ္ေနရာ
အဆိပ္မရွိတဲ့လင္းေျမြ
ဟင္းႏွစ္ခြက္ျဖစ္ေလေပါ့ခုခါ။
ေက်ာင္းေျပးဖူးလား
အိမ္ေျပးဖူးလား
ရည္းစားနဲ႔ကဲြဖူးလား
ဖဲရႈံးဖူးလား
ဂ်င္တိုက္ဖူးလား
လူမိုက္ေတြနဲ႔ ရိုက္ဖူးလား
ေဆးရႈဖူးလား
အရက္ေသာက္ဖူးလား
ပျခဳပ္အိမ္ေရာက္ဖူးလား
အေပါင္ဆိုင္ေရာက္ဖူးလား
သင္ဟာလူမို႔
အပူတစ္ခုထဲေတာ့
မလိုအပ္တန္ရာ။
ကန္ေရကိုေသာက္ပါ
ဖန္ကလပ္ထဲကေရကိုေသာက္ပါ
ကမၻာထဲမွာ
ဘယ္လိုဖူးပြင့္မွာလဲ
အိမ္ဆိုတာ
ဖဲထုပ္ေလးတစ္ထုပ္ရွိမွ
ေပ်ာ္စရာေကာင္းေပမေပါ့။
မိတ္ေဆြ၊ ဘုရားသခင္
လူငယ္နဲ႔ အႏုပညာ
အတူေနပါေစ
ကမၻာႀကီးကို ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ေကာ္ဖီေရာင္ေနမင္းႀကီးထဲမွာ
ျမစ္ဟာ
ပ်င္းရိစြာ စီးဆင္းလို႔
ဘယ္ေတာ့မွ
ေဟာင္းလိမ့္မယ္မဟုတ္တဲ့
အခ်စ္သီခ်င္းေလးကို နားေထာင္ပါ
၁၅-ႏွစ္သားက သီဆိုလို႔ေနေလမွာ။
မြန္တီကိုေရလက္ၾကားေလးမွာ
ရႊင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ဖဲဝိုင္းေလး
သြားက်င္းပဖို႔
ကမၻာႀကီးဟာ
ေရႊအိုေရာင္ေတာအုပ္တစ္ခုလို႔
ကြၽႏ္ုပ္တို႔
ယူဆႏႈတ္ဆက္ထားခဲ့ၾကစို႔
လာေလ။
''လီနင္''ကို
သင္မညာခဲ့ဖူး မဟုတ္လား။
သင္
''ေခ်''ကို မညာခဲ့ဖူး မဟုတ္လား
ကြၽႏ္ုပ္သိပါတယ္
ေႏြးေထြးမႈဟာ
ေစ်းႀကီး
ေဝးကြာ
သင္ကဗ်ာလဲစပ္တတ္ရဲ႔ မဟုတ္လား။
သင္ ''ဝင္စတန္ခ်ာခ်ီ''ကို
လိမ္ညာခဲ့တာေတာ့ရွိပါေစ။
ဆံပင္ဘယ္ခဲြခဲြ
အသည္းေရာင္ကိုင္းေနတဲ့
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
စြတ္စိုထိုင္းမႈိင္းလွေပရဲ႔။
ကမၻာထဲမွာ
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
ေခ်ာင္းေကာေလး မျဖစ္ခ်င္ပါ။
ဗလာစည္ေတြက
တယ္ၿပီးျမည္ေနၾကသကိုး
ကမၻာႀကီးကလဲ
နာမက်န္းဘူး မဟုတ္လား။
ေငြရွာျခင္းအတတ္
မတတ္တာနဲ႔ မတတ္ခ်င္တာႏွစ္ခု
ႏွစ္ခုလံုး ေမြးျမဴေရး မေအာင္ျမင္ပါ
မကာအိုၿမိဳ႔က
အမွတ္ကိုး ''ဘယ္လိုဒူေဆးလ္''မွာ
''မာဂရက္''ဟာ ေနထိုင္ပါတယ္
သီရိေခတၱရာျပည္က
ေတာင္ေပၚလမ္းေကြ႔မွာ
ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာေနထိုင္လို႔
မကာအိုၿမိဳ႔ကသူႏွင့္
မိတ္ေဆြျဖစ္ခ်င္ပါေတာ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္
ေဘာ့ဒိုင္လင္ကို သိပါတယ္
စိုင္းထီးဆိုင္ကို သိပါတယ္
မြန္တီကို ေရလက္ၾကားေလးကို သိပါတယ္
''သည္ကိြဳင္ဒြန္''ကို သိပါတယ္
သံမဏိသူရဲေကာင္းကို သိပါတယ္
အႏုျမဴကို သိပါတယ္
ေဂၚဒီယက္ကို သိပါတယ္
မာကူတာကို သိပါတယ္
ခင္သန္းႏုကို သိပါတယ္
ပုဒ္မ၃၂ဝကို သိပါတယ္
ညိဳႏုိကို သိပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ
ၾကယ္ေတြကို ေရတြက္ဖူးေလရဲ႔
လူသားဒုကၡကို
ငါးမွ်ားခဲ့ေပရဲ႔။
ကမၻာထဲမွာ
ကြၽန္ေတာ္ သိတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ
ပဲြစားေလးေမာင္ဘတင့္နဲ႔
ဘိန္းစားငပိန္ကိုလဲ သိခဲ့ပါရဲ႔
ဒါေပမယ့္
ကြၽန္ေတာ္ အမ်ားႀကီးကိုပဲ
မရခဲ့ပါလား။
အမ်ားႀကီးကို သိၿပီး
တစ္ခုမွ မရဘူးဆိုရင္
ေဘာ့ဒိုင္လင္ကို မသိပါရေစနဲ႔
စိုင္းထီးဆိုင္ကို မသိပါရေစနဲ႔
မသိပါရေစနဲ႔
မသိပါရေစနဲ႔
သိၿပီးသားနဲ႔ မသိရေသးတဲ့အားလံုးကို
မသိပါရေစနဲ႔
ခင္သန္းႏုကိုလဲ မသိပါရေစနဲ႔လား။
ငါ
မာရ္နတ္ကိုယံုခဲ့ေပါ့
ပိုးကိုက္ေလတဲ့
သစ္ရြက္ေလာက္မွ
တန္ဖိုးမရွိ ဥပဓိရုပ္မေကာင္းေလခဲ့
စိတ္ကူးေကာင္းသူရဲ႔
ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္လူသားကမၻာ
ကြၽဲပုခံုးထခဲ့ေပါ့
အားလံုးဟာ။
၂၄နာရီတို႔
တရားမဲ့
ေကာက္က်စ္
ငိုေၾကြး
သစၥာမဲ့
၂၄နာရီတို႔
ေသာကဒုကၡတို႔သာ
ယက္ဖဲြ႔ခဲ့ေလေပါ့။
ကမၻာထဲက သစ္သီးေတြ
မစားခ်င္ေတာ့ဘူး
ကမၻာထဲကေရကို
မေသာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး
ေမွာင္မွန္းမသိ ေမွာင္ေမွာင္လာတယ္
ေမွာင္မွန္းသိေတာ့
ပိုၿပီးေမွာင္တယ္။
ကမၻာထဲက
အခ်ဳိဆံုးသစ္သီးကို
ေသာက္ပါရေစ။
ကမၻာထဲက
အေမႊးဆံုးပန္းကို
စားပါရေစ။
ကမၻာထဲက
အသန္႔စင္ဆံုးေရကို
ရွဴပါရေစ။
အသာယာဆံုးရာသီဥတုဟာ
တို႔ေတြျဖစ္ဖို႔ရွိေတာ့ရဲ႔
လိုက္ခဲ့ေတာ့ ျမနႏၵာရယ္
အဆိုးဆံုးရာသီဥတုဟာ
တို႔ေတြျဖစ္ခဲ့ၿပီေလ။
တရားမေစာင့္တဲ့နတ္ကို
ႀကိမ္တို႔ေလေပါ့ ငါ့ကဗ်ာ။
ဘဝဟာျမက္ရိုင္းထူ
လူေတြဟာ
စည္းစိမ္ဓနကိုသာ
လုယူဖို႔စဥ္းစားၾကၿပီး
ဒုကၡေသာကေတြကိုေတာ့
လုယူဖို႔
နည္းနည္းမွ မႀကိဳးစားၾကဘူး။
ငါ့ေသခြက္မွာ
တက္တက္ေျပာင္ေနၿပီ
ကမၻာေလာကႀကီးကေတာ့
ဖိုးေထာင္
ဂ်ဳိးေထာင္ရင္
ၿငိမ္ေနေတာ့တာပဲ။
ဘဝကိုသုေတသနလုပ္ပါ
ေျမာင္းကပုပ္တာ
ေျမာင္းထဲက်တဲ့
ေရႊပုပ္တာ မဟုတ္ဘူး
တို႔ေတြဟာ
ကဗ်ာဆရာပဲ
ေျမာင္းကပုပ္တာ။
နတ္ေရကန္ထဲခုန္ဆင္းမယ္တဲ့
ဘယ့္ႏွယ္၁၆ႏွစ္ ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ
ကဗ်ာႏို႔စို႔ေခြးေလးရယ္။
အႏုပညာနဲ႔လူသားသိကၡာကို
အဆိပ္မခပ္ပါနဲ႔
ေနေရာင္ျခည္ရွိရာအရပ္မွာ
ေနပါရေစ
ကြၽႏ္ုပ္သည္
သင့္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
သင္ဟာ
အမတ္ေလာင္းေပလား
မ်က္စိတစ္ဖက္ေစာင္းခဲ့ရဲ႔။
ကမၻာထဲမွာ ဆားခပ္တိုင္း ငန္မသြားတဲ့
အရာႏွစ္ခုရွိေလရဲ႔
ပင္ကိုယ္က ငန္ေနတဲ့
ပင္လယ္ျဖစ္ၿပီး
ပင္ကိုယ္က မေျပာင္းတဲ့
အမွန္တရားတို႔ျဖစ္ရဲ႔။
စစ္လိုလားသူဟာ
အန္ေကာဝပ္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း
သိုးေက်ာင္းသားေလးႏိုဗက္(စ္)
ဂ်ဴးမေလး အက္စသာနဲ႔
ေပါလ္တို႔ ျဖစ္ၾကတယ္။
ကမၻာထဲမွာ
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခ်စ္သူဟာ
ဟစ္တလာ
တင္ႏိုေဟကာနဲ႔
မူဆိုလိုနီတို႔ ျဖစ္ၾကရဲ႔။
ကမၻာထဲမွာ
စာသင္ေက်ာင္းဟာ
ပ်င္းဘြယ္ေကာင္းရဲ႔
ပန္းၿခံဟာ
ခ်မ္းေျမ႔ဘြယ္ေကာင္းၿပီး
ဘုရားရွိိခိုးေက်ာင္းဟာ
တည္ၿငိမ္လို႔
အခ်ိန္ဟာ
နာရီဒိုင္ခြက္ထဲ အက်ဥ္းက်လို႔
တို႔ေတြဟာ
ဒိုင္ယာရီထဲ ေနထိုင္ၾကတယ္။
ေလာကႀကီးမွာ
လူျဖစ္ရတာလဲ
တကယ္ေတာ့
စိတ္ညစ္ဖို႔ေကာင္းရဲ႔
အိုနာဆစ္ျဖစ္ရတာလဲ
စိတ္ညစ္ဖို႔ေကာင္းရဲ႔။
နစ္ဆင္ျဖစ္ရတာလဲ
စိတ္ညစ္ဖို႔ေကာင္းရဲ႔။
ျမန္မာျပည္မွာ
အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ေလးေထာင္ႏိုင္ရင္
သင္ဟာ
လူရာဝင္ဆန္႔မွာ အမွန္ပင္
ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးမွန္း
ေအာက္တန္းစာေရးေလးနဲ႔သာ ေက်နပ္ရင္
ယန္းေပါလ္ဆတ္ သီအိုရီကို
ဒုကၡရွာလို႔ သင္ မေမးလိုပါနဲ႔ေတာ့
ဘယ္အရာမွေစာင့္မေန
ျဖစ္တာသြားခဲ့ၿပီ။
ယေန႔
ေကာင္းကင္မွာ တို႔ျမင္ရတဲ့
ၾကယ္ေလးေတြဟာ
မေန႔ကျမင္ရတဲ့ၾကယ္ေလးေတြ မဟုတ္ဘူးေလ။
ဒုကၡေတြထဲ
စုန္းစုန္းျမဳပ္ခဲ့ေလေပါ့
အခ်စ္ကေလးရယ္
ပိုၿပီးခ်စ္ၾကစို႔ရဲ႔
တို႔တေတြ။
ဘဝဟာ တို႔လက္ထဲက မုန္႔ေလးပဲျဖစ္တယ္
တို႔ေတြဟာ
ဇာတ္လိုက္ေတြျဖစ္ၿပီး
ကမၻာႀကီးဟာ
ဖတ္ေကာင္းတဲ့ဟာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ရဲ႔
လရဲ႔ဝိညာဥ္ဟာ
ငါ့ရင္ခုန္သံျဖစ္ရဲ႔
ပ်ံသန္းတဲ့ငွက္ရဲ႔
အာသာရမၼက္အားခြန္ဟာ
ငါ့အိပ္မက္ျဖစ္ရဲ႔။
မုန္တိုင္းဟာ
ငါ့ရဲ႔စ်ာန္ျဖစ္လို႔မို႔
ေခတ္ဟာ
ငါ့ကဗ်ာရဲ႔ ဗီတာမင္ ပရိုတိန္း ျဖစ္ေလရဲ႔
အခ်စ္ကေလးရယ္
မင္းမ်က္ရည္ေတြဟာ
ဂူစတီနာကို မသိခဲ့ဘူးေနာ္
ဂြၽန္ ၂၁ မွာ
ဖိနပ္သစ္ေလးတစ္ရံဝယ္ခဲ့တယ္။
.
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
No comments:
Post a Comment