ေမာင္ေခ်ာႏြယ္သို႔အင္တာဗ်ဴး (၁)

#ေမာင္ေခ်ာႏြယ္သုိ႔အင္တာဗ်ဴး (၁)

ေမးသူ = ဟိန္းလတ္
ေျဖသူ = ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
------------------------------------

ကုိေခ်ာႏြယ္ ကဗ်ာဆရာဘဝ စ,ေရာက္ခဲ့ရပံုေလး
ေျပာျပပါဦး။

၁၉၆၈-ခုႏွစ္ေလာက္က ကဗ်ာဆရာဘဝ စ,ေရာက္ခဲ့
တာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေလးေတြ
လွ်ဳိ႕ဝွက္သည္းဖုိမဂၢဇင္းမွာ စ,ပါခဲ့တာေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္ပေဒသာမဂၢဇင္းမွာ ပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက လွ်ဳိ႕ဝွက္သည္းဖုိက
ဆရာနတ္ႏြယ္တုိ႔ ကုိင္တာမဟုတ္လား။

ေမာင္သက္ေနာင္တုိ႔ဘာတုိ႔ ျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။
နယ္ကေန ကၽြန္ေတာ္က လွမ္းပို႔တာ။

အဲဒီတုန္းက လွ်ဳိ႕ဝွက္သည္းဖုိက
ကဗ်ာတစ္ေခတ္ပဲေနာ္။

ဟုတ္တယ္။ ကဗ်ာတစ္ေခတ္ပဲ။ ဆရာေဒါင္းတုိ႔ဘာတုိ႔
တကယ့္နာမည္ႀကီးေတြ ေရးေနၾကတဲ့ၾကားထဲမွာ
ကၽြန္ေတာ္က စ,ေရးစေပါ့။

''ေမာင္ေခ်ာႏြယ္''နာမည္နဲ႔ပဲလား။

ဟုတ္တယ္။ ''ေမာင္ေခ်ာႏြယ္''နာမည္နဲ႔ပဲ။ စ,ေရး
ကတည္းက ''ေမာင္ေခ်ာႏြယ္''ဟာ ကၽြန္္ေတာ္
ေသသည္အထိ ''ေမာင္ေခ်ာႏြယ္''ပါပဲ။ အဲဒီလုိနဲ႔
႐ုပ္႐ွင္ပေဒသာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါတယ္။
ပါၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ၁၉၆၉-ခုႏွစ္ေလာက္မွာ
ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ
ရန္ကုန္ကဗ်ာေလာက၊ စာေလာကထဲကုိ ေရာက္လာ
တယ္။ ကုိေလးေအာင္တုိ႔ကုိ ျမင္ခ်င္ရင္ မဂၢဇင္းတုိက္
ေတြမွာ သြားၾကည့္ရတယ္။ ရင္တခုန္ခုန္နဲ႔။ အဲဒီလုိနဲ႔
မုိးေဝကုိ ကၽြန္ေတာ္ပုိ႔ျဖစ္တယ္။ ေရးျဖစ္တယ္။
သိပ္မမ်ားပါဘူး။ အဲဒီတုန္းကလည္း ကဗ်ာ နည္းနည္း
ပါးပါးပါ။ အဲဒီတန္းက ကၽြန္ေတာ္ အားရတဲ့ကဗ်ာက
''ဘတ္စ္မွတ္တုိင္''တဲ့။ ေလးလံုးစပ္နဲ႔ စကားေျပာ
ရစ္သမ္ႏွစ္ခုၫွပ္တဲ့ ပထမဆံုးကဗ်ာေလးေပါ့။
ဒါေလးက ေလးလံုးစပ္လည္း အပီမဟုတ္၊ စကားေျပာ
ရစ္သမ္လည္း အပီမဟုတ္ေပမဲ့ ဒါေလး အခုျပန္ဖတ္
ေတာ့ ခံစားေနရတုန္းပဲ။

အဲဒီ ''ဘတ္စ္မွတ္တုိင္''ကဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္လည္း
ဖတ္ရတယ္ဗ်။ သာမန္ေလးလံုးစပ္ကေန လမ္းခြဲ
ထြက္တဲ့အပုိဒ္ေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါ
တယ္ေနာ္။

''ဘတ္စ္မွတ္တုိင္'' တခ်ဳိ႕တစ္စိတ္တစ္ပုိင္း
ေတာ္ေတာ္ေလးပါပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ အတူတူေရးတဲ့လူေတြက...။

ဟုတ္တယ္...၊ ကုိသခြပ္နီတုိ႔၊ သုခမိန္လႈိင္တုိ႔...။

အဲဒီတုန္းက ခင္ဗ်ားတုိ႔ကဗ်ာေတြကုိ လူေတာ္ေတာ္
မ်ားမ်ား ႀကိဳက္ၾကပါတယ္။ လူႀကီးေတြေပါ့ေလ။
ကုိေလးေအာင္တုိ႔ ကုိသင္းခုိင္တုိ႔ နယ္ကဆုိရင္
ေမာင္လူမွိန္တုိ႔ ေဇာ္(ပ်ဥ္းမနား)တုိ႔။ ေအးဗ်ာ...
ေျပာရင္းဆုိရင္း ကုိလူမွိန္ႀကီးေတာင္ ဆံုးသြားၿပီ။
မုိးေဝေခတ္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္
အတူတူလာေနေသးတဲ့လူႀကီးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔က
ခုထိ စုိက္လုိက္မတ္တတ္ ေရးေနၾကတာပဲကုိး။
တခ်ဳိ႕ေတြလည္း ေရးၾကတယ္။ အားထုတ္မႈနဲ႔
အတတ္ပညာပုိင္းက်ေတာ့ ေလ်ာ့လာတယ္။
ခင္ဗ်ားကဗ်ာေတြက်ေတာ့ အခ်င္းခ်င္းမို႔ေျပာတာ
မဟုတ္ဘူး၊ ၾကာေလ ခင္ဗ်ားကဗ်ာေတြက
အားေကာင္းလာတယ္။ ပုိၿပီးေတာ့ေခတ္ေပၚကဗ်ာ
ပီသလာတယ္။ အဲဒီအတြက္ကုိ ခင္ဗ်ား ျဖတ္သန္း
လာရတဲ့ အရင္းအႏွီးေလး ေျပာျပပါဦး။

၁၉၆၉-၇၀-ေပါ့ဗ်ာ။ ကဗ်ာဆရာဘဝကုိပဲ ခံယူေတာ့
မယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ျပည္က ကၽြန္ေတာ့္အေဖအိမ္ကုိ
ေျပးခဲ့တယ္။ အေဖ့ကုိ ''အေဖေရ... ကမၻာေက်ာ္
ေျမပုိင္႐ွင္ မ႐ွိဘူး၊ ကမၻာေက်ာ္ တုိင္းမင္းႀကီး မ႐ွိဘူး၊
ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာေတာ့႐ွိတယ္
အေဖေရ...''လုိ႔ေျပာၿပီး ရန္ကုန္ကုိ လာခဲ့တယ္။
သန္းဦးလႈိင္တုိ႔နဲ႔ေတြ႔တယ္။ သန္းဦးလႈိင္တုိ႔က အဲဒီ
တုန္းက ႐ုပ္႐ွင္ပေဒသာမွာ အယ္ဒီတာေတြေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒီကတစ္ခါ ပုဂံစာအုပ္တုိက္ ကုိေခ်ာဆီေရာက္။
စာျပင္ဆရာေတြ ဘာေတြလုပ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
''အဂၤါေန႔နဲ႔ အျခားဝတၳဳတုိမ်ား''ဘာသာျပန္တဲ့
သန္းထြန္းဦးတုိ႔ဘာတုိ႔လည္း ႐ွိတယ္။ သန္းဦးလႈိင္
တုိ႔နဲ႔ အတူအိပ္။ ပုဂံေမာင္ကုိဦးတုိ႔နဲ႔ အတူေန။ သူတုိ႔
ေျပာတာေတြ နားေထာင္။ အဲဒီကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္
ရန္ကုန္နဲ႔ျပည္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္။ ပုဂံပံုႏွိပ္တုိက္က
ျမန္မာ့ဂုဏ္ရည္လမ္းမွာ။ အဲဒီတုန္းက ပုဂံပုံႏွိပ္တုိက္
ဆုိတာ ကမၻာ့စာေပ ျမန္မာ့စာေပ ထြန္းကားေနတဲ့
စာအုပ္တုိက္။ စာေကာင္းေပမြန္ေတြထြက္ေနတဲ့
စာအုပ္တုိက္။ အဲဒီမွာ ေနထုိင္ရင္း စာျပင္ေပါ့ဗ်ာ။
Volunteer စာျပင္ေပါ့ဗ်ာ။ လခစားရယ္ ဘာရယ္
လုိ႔မဟုတ္ပါဘူး။ ပုဂံေမာင္ကုိဦးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္
ကုိ ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေ႐ွာက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက လက္
ေရးနဲ႔ေရာက္လာတဲ့ ကဗ်ာစာမူေတြဘာေတြ ေမာင္ကုိ
ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကုိေခ်ာႏြယ္ ခင္ဗ်ားဖတ္ၾကည့္
ဗ်ာ။ ဖတ္ခဲ့ရတာေတြ႐ွိတယ္။ ''မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕နံနက္
ခင္း''ကဗ်ာေတြဘာေတြ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္
သေဘာက်တယ္။ ေကာင္းပါတယ္။ ေကာင္းတာကုိ
ေတာ့ ေကာင္းတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရမွာေပါ့။
အဲဒီတုန္းက ရန္ကုန္နဲ႔ျပည္၊ ျပည္နဲ႔ရန္ကုန္ ကူးသန္း
ရင္း အႏုပညာနယ္ထဲမွာ ေနခဲ့တာပါ။ အေခါက္ေရ
ေပါင္း သန္းနဲ႔ခ်ီေနၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ရထားခ ၇-က်ပ္ ၂၀-
ျပား ကာလကတည္းက အခု ၃၁-က်ပ္ဘဝ အထိ
ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဟုိမွာ ကုန္သြယ္ေရး(၄)မွာ
လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ပစ္
လုိက္တယ္။ ဆက္သာလုပ္ေနမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္
မန္ေနဂ်ာျဖစ္ၿပီ။ ဆုိလုိခ်င္တာကေတာ့ဗ်ာ ကဗ်ာ
ဝတ္႐ံုေလးပဲ ၿခံဳေနခ်င္တယ္။ ကဗ်ာဝတ္႐ံုေလးက
ကမၻာေပၚမွာ က်က္သေရ႐ွိတယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
လံုးလံုးလ်ားလ်ား အဲဒီမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ႏွစ္ပစ္
ခဲ့တယ္။

ခင္ဗ်ား အခုေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေတြမွာ ကဗ်ာအတတ္
ပညာေတြ၊ ကဗ်ာနည္းနာနိႆယေတြ တတ္သိလုိ႔
ကဗ်ာေရးတာ မဟုတ္ဘူး၊ မေနႏုိင္လုိ႔ ေမြးရာပါ
အေၾကာႀကီးေၾကာင့္ ေရးတာပါလုိ႔ ခင္ဗ်ားေျပာခဲ့ဖူး
တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကဗ်ာအတတ္ပညာ လံုးလံုးမေလ့
လာဘဲနဲ႔ ေရးတာပါလုိ႔ ဆုိလုိခ်င္တာလား။

အတတ္ပညာမသိဘူး၊ မေလ့လာဘူးလုိ႔ေတာ့ မဟုတ္
ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အေျခခံေပါ့ဗ်ာ။ ဒီ Fundamental
ေလာက္မသိဘဲနဲ႔ေတာ့ ပန္းခ်ီေရးလုိ႔ မရသလုိေပါ့။
ဒီသေဘာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း အေျခခံ Funda
mental မသိဘဲနဲ႔ေတာ့ ေရးလုိ႔မရပါဘူး။ အဲဒါေလး
ေတြေတာ့ သိေအာင္ ငယ္ငယ္တုန္းက ႀကိဳးစားအား
ထုတ္ခဲ့ရတာေပါ့။ ေလ့လာခဲ့ရတယ္။ ဒီလုိပဲ ေနာက္
ပုိင္းက်ေတာ့ ကုိယ့္အေတြ႔အႀကံဳေလးနဲ႔ ကုိယ့္ဉာဏ္
စြမ္းေလးနဲ႔ တီထြင္ၿပီးေတာ့ ေရးခဲ့ရတယ္။

ေခတ္ေပၚကဗ်ာဟာ ႏုိင္ငံတကာကဗ်ာဟာ ခံစားမႈ
ေပၚမွာမူတည္ၿပီးေတာ့၊ အေၾကာင္းအရာေပၚမူတည္
ၿပီးေတာ့၊ စကားလံုးေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ ေျပာင္းလဲ
သြားတတ္လား။

ကၽြန္ေတာ့္သေဘာအရ ေျပာရရင္ အဲဒီလုိေတာ့
မဟုတ္ဘူးဗ်။ ႏွစ္ခုလံုးၾကည့္ၿပီးေတာ့ ယူရမယ္။
ၿပီးမွသာ လမ္းသစ္ထြင္ရင္ ထြင္ရမယ္။ သိမႈတတ္မႈ
မ်ားရင္လည္း ကဗ်ာက ပ်က္မယ္။ သိမႈတတ္မႈမပါ
ရင္လည္း မျဖစ္ျပန္ဘူး။ အႏုပညာကုိ တည္ေဆာက္
တဲ့ေနရာမွာ ႐ုိးသာမႈအေျခခံမပါရင္ အႏုပညာဟာ
ဘယ္လုိမွ ခုိင္ၿမဲတဲ့အႏုပညာျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။

''ကဗ်ာဆုိတာ ကံနာဝဋ္နာ''လုိ႔ ခင္ဗ်ားေျပာခဲ့တာ
ဘယ္လုိခံစားမႈေၾကာင့္လဲ။ အဲဒီစကားလံုးႀကီးဟာ
မရင့္သီးလြန္းဘူးလား။

မရင့္သီးပါဘူးဗ်ာ။ ျမန္မာစကားစစ္စစ္ႀကီးပါ။
ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ခံစားရလုိ႔ တကယ္ ရင္ထဲနင့္လုိ႔
နာနာၾကည္းၾကည္း ခံစားရလြန္းလုိ႔ ေျပာမိတာပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂-ႏွစ္ေလာက္က ေက်ာက္ပန္းေတာင္းက
လူငယ္တစ္စု သူတုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကုိ သေဘာ
ေပါက္တဲ့ လူငယ္တစ္စုနဲ႔ စကားေျပာၾကရင္းက
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ တကယ္ခံစားၿပီး ေျပာလုိက္ရတဲ့
စကားလံုးပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ေအာ္တုိေတြ ဘာေတ
လည္း ေရးတတ္တာမဟုတ္ေတာ့ အဲဒီ ေက်ာက္ပန္း
ေတာင္းက ကေလးေတြရဲ႕ေအာ္တုိစာအုပ္ထဲ အဲဒီ
စကားလံုးကုိ တကယ္ခံစားရလုိ႔ ခ်ေရးလုိက္မိတာ
ပါသြားဖူးတာပါ။

ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားေျပာဖူးတဲ့ စကားတစ္လံုး၊ ကဗ်ာ
ဆရာနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ''တစ္ေလာကလံုး က်ဳပ္လုပ္
စာကုိ ထုိင္စားေနရတဲ့လူေတြခ်ည္းပဲ''ဆုိၿပီး ႀကံဳးဝါး
ခဲ့တဲ့စကားလံုးကေကာဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာေရးရင္ တစ္ခါတစ္ခါ ႐ုပ္႐ွင္ကဒ္ေတြ
တစ္ကဒ္ၿပီးတစ္ကဒ္႐ုိက္သလုိမ်ဳိး ေရးတာလည္း႐ွိ
တယ္။ ႐ုိက္ခ်က္ႀကီးေတြေပါ့ဗ်ာ။ Trolly Shot နဲ႔
႐ုိက္တာမ်ဳိး၊ Crane Shot နဲ႔ ႐ုိက္တာမ်ဳိး။ အဲဒီလုိ
မ်ဳိးေရးတဲ့အခါလည္း ႐ွိတယ္။ ႐ုပ္႐ွင္ရဲ႕႐ုိက္ခ်က္
နည္းစနစ္ေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေရးတဲ့အခါ
က်င့္သံုးခဲ့တယ္။ ပန္းခ်ီရဲ႕ဆူရီယယ္လစ္ဇင္း သေဘာ
ေလးေတြ၊ က်ဴဗစ္ဇင္းသေဘာေလးေတြလည္း
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကဗ်ာဆရာေတြ ထိေတြ႔ရတယ္။
သီခ်င္းမွာလည္း ဗီသုိဗင္နဲ႔ ဆင္ဖုိနီေတြလည္း ေတြ႔ရ
ထိရတယ္။ ဒီမွာလည္း တြံေတးသိန္းတန္တုိ႔ ဘာတုိ႔
country ေတြ႐ွိမယ္။ ပန္းပုမွာလည္း ႐ုိဒင္ရဲ႕အနမ္း
တုိ႔ ႐ွိမယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဘာမွမဟုတ္သည္ထားဦး၊
ဟုတ္သည္ထားဦး၊ အႏုပညာတစ္ခုျဖစ္ေျမာက္လာၿပီ
ဆုိရင္ မျဖစ္ေျမာက္လာသည္ပဲျဖစ္ေစ ကဗ်ာဆရာ
ဆုိတာေတာ့ အကုန္လံုးသိရမယ္။ ပန္းသည္မေလး
တစ္ေယာက္က ''အစ္ကုိရယ္ ပန္းေတြလွတယ္
ဝယ္သြားပါ''၊ ကဗ်ာဆရာဆုိေတာ့ ပန္းေတြျဖဴသည္
ျဖစ္ေစ၊ ဝါသည္ျဖစ္ေစ၊ နီသည္ျဖစ္ေစ၊ ပန္းေတြလွ
ေနပေစ ဒါေပမဲ့ ပန္းသည္မေလးဘဝ မလွတာကုိ
ေတာ့ ကဗ်ာဆရာဆုိတာ ျမင္ရမယ္။ အဲဒီေတာ့
တစ္ေလာကလံုးကုိ ကဗ်ာဆရာက Observation
ေပါ့ေလ၊ လုိက္ၾကည့္ လုိက္ေလ့လာေနရမယ္။ ေနမင္း
ႀကီးကုိ လမင္းႀကီးက ေထာက္လွမ္းခ်င္ေထာက္လွမ္း
မယ္၊ ၾကယ္ေလးေတြကုိ ေလေျပက၊ ေလေျပကုိ
ပန္းေတြက၊ ပန္းေတြကုိ ကမၻာေျမက ေထာက္လွမ္း
ခ်င္ ေထာက္လွမ္းမယ္။ ကမၻာေျမျပင္ကုိ ျမစ္ေတြ
ေခ်ာင္းေတြ ပင္လယ္ေတြက ေထာက္လွမ္းခ်င္
ေထာက္လွမ္းမယ္။ အဲဒါေတြအကုန္လံုး ေလ့လာတဲ့
အခါမွ ကဗ်ာဆရာရဲ႕သေဘာသ႐ုပ္ ကိန္းဝပ္တယ္လုိ႔
ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံတဲ့အတြက္ ေမာက္ေမာက္မာမာ
ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က
အားလံုးကုိ ထိေတြ႔ခဲ့ရ ခံစားခဲ့ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
ေျပာလုိက္မိတာပါ။

ခင္ဗ်ားရဲ႕ ''ေမာင္ေခ်ာႏြယ္အတု''ကဗ်ာစာအုပ္လည္း
ထြက္ေနၿပီေနာ္။ အဲဒီမတုိင္ခင္တုန္းကလည္း ခင္ဗ်ား
ထုတ္တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြ ဖတ္ခဲ့ရဖူးတယ္။
''ဘုရားသခင္နဲ႔ တီတူးသူမ်ား''တုိ႔၊ ''ၾကမ္းပုိးမ်ားတဲ့
အိပ္ရာ''တုိ႔။

အဲဒီမတုိင္ခင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိတ္ေဆြေတြ သူငယ္ခ်င္း
ေတြနဲ႔ စုထုတ္ခဲ့တဲ့စာအုပ္ေလးေတြ ႐ွိပါတယ္။ အဲဒါ
ေတြက ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ေပါ့ေလ၊ သိပ္
လည္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မေန
ႏုိင္လုိ႔ လက္ေရးေလးေတြနဲ႔ စုထုတ္ၾကတာ။ ''ပန္းႏု
ေရာင္ အိပ္မက္''တုိ႔၊ ''႐ွတေသာ ရသျမစ္မ်ား''တုိ႔၊
''ေအးစက္တဲ့ ဒုိင္ယာရီစာမ်က္ႏွာမ်ား''တုိ႔၊ သူငယ္
ခ်င္းေတြ ေဝၾကမွ်ၾကေပါ့ေလ။ အဲဒါၿပီးေတာ့မွ ၇၄-
ေလာက္မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ''သစ္႐ြက္ေၾကြမ်ားေပၚက''။

အဲဒီမွာေတာ့ ခင္ဗ်ားရယ္ ကုိေအာင္ခ်ိမ့္ရယ္
ေဖာ္ေဝးရယ္ ''သစ္႐ြက္ေၾကြ'' ေနာက္ပုိင္းမွာေကာ
ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ...။

၁၉၇၄-ခုႏွစ္ကေန ၁၉၇၅-ခုႏွစ္အတြင္း ၂-အုပ္
ထုတ္ခဲ့တယ္။ ၁၉၇၆-ခုႏွစ္မွာေတာ့ ''အျမဳေတ
တရားရဲ႕ ညည္းတြားသံမ်ား''၊ ၁၉၇၉-ခုႏွစ္ ''ေမာင္
ေခ်ာႏြယ္ခံစားသြားေသာေန႔''၊ ၁၉၈၀-ျပည့္ႏွစ္မွာ
ေတာ့ ''အထက္တန္းက်တဲ့ေရ''။ ဒီဘက္ပုိင္းက်ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာ႐ွည္ေတြ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဘက္
ေနာက္ပုိင္း ၉၀-၉၁-က်ေတာ့ ''ရထား''ဆုိတဲ့ကဗ်ာ
႐ွည္ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕ကဗ်ာ႐ွည္ေတြက်
ေတာ့လည္း ဘယ္ကုိမွ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မေရာက္
ေသးပါဘူး။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ စာအုပ္ထဲေရးထားၿပီး
ခင္တဲ့သူေတြ လုိက္ျပနဲ႔ေပါ့ေလ။ ဝင္းမင္းေထြးတုိ႔
ဘာတုိ႔ေပါ့ေလ။

အဲဒီကဗ်ာေလးေတြကုိ စာအုပ္မထြက္ေပမယ့္ တခ်ဳိ႕
တစ္ဆင့္တစ္ဆင့္ ကူးယူေနၾကတာကုိက တကယ့္ကုိ
ၾကည္ႏူးစရာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ရတယ္။ ခင္ဗ်ားနဲ႔
ပတ္သက္လုိ႔ အေရးႀကီးဆံုးက ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေပါ့ေလ။
ခင္ဗ်ား ေမာ္ဒန္ကဗ်ာကုိ စုိက္လုိက္မတ္တတ္ ေရးေန
သူကိုး။ ဟုိအပုိင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေမးေတာ့ပါဘူး။
ေတာ္လွန္ကဗ်ာကိစၥ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခ်င္တာက
ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဖန္တီးသူအပုိင္း။ ဘာ့ေၾကာင့္ ေမာ္ဒန္
ကဗ်ာကုိ ဖန္တီးတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာကုိ
ဒီေန႔အထိ ဖက္တြယ္ထားတယ္။ စုိက္လုိက္မတ္တတ္
ေရးေနတယ္ ဆုိတာကုိ...။

အဓိကကေတာ့ဗ်ာ ျမတ္ႏုိးမႈကုိ အေျခခံတာပါပဲဗ်ာ။
ဒီကဗ်ာေပၚမွာ ခ်စ္သူလုိ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့တဲ့အခ်စ္မွာ
မူတည္ပါတယ္။ ေနာင္ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေသသည္
အထိ ဒီကဗ်ာအေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္အေကၽြး
ျပဳသြားမယ္။ ဆက္သြားမယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဝန္ႀကီးပေဒသ
ရာဇာ ေျပာသလုိေပါ့ဗ်ာ။ အႏုပညာမွာ ေနေကာင္းစြ
ဆုိသလုိေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အႏုပညာမွာ
ေနေကာင္းေအာင္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ထိေတြ႔မႈ ႐ုိက္ခတ္မႈ႐ွိေနတဲ့ေခတ္ေတြရဲ႕
လူေတြရဲ႕ျဖစ္တည္မႈေတြ၊ လူေတြရဲ႕ဘဝအေမာေတြ၊
ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္သန္းရတဲ့ေခတ္ရဲ႕အနာေတြ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္
မႈေလးေတြ၊ ေမာတာေတြ၊ အဲဒါေတြအကုန္လံုးေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ေရးေနတာ။ ဒီဟာႀကီးကုိေတာ့
ေခတ္ေပၚကဗ်ာျဖစ္ေစသတည္း၊ တည္ေစသတည္း
ဆုိၿပီးေတာ့ ႀကိဳေျပာေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္လည္း ႐ိုး႐ုိးသာမန္လူ တစ္
ေယာက္ပါ။ အႏုပညာ Moodသြင္းေနတဲ့ အခ်ိန္
ေလာက္ကလြဲရင္ သာမန္ပါပဲ။ လူတုိင္းလုိပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေပါ့ေလ။ ျမန္မာေမာ္ဒန္
အပုိင္းမွာ ခင္ဗ်ား မလြဲမေသြပါေနတယ္ဆုိတာ...၊
ခင္ဗ်ားအခန္းက႑ ပါေနတယ္ဆုိတာ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ေလ့လာသူေတြအေနနဲ႔ေတာ့ တတ္အပ္ေျပာႏုိ္င္ပါ
တယ္။ အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ေျပာျပႏုိင္မယ္
ဆုိရင္...။

Revision ျပန္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ေပါ့ဗ်ာ။ ၁၉၇၀-
ျပည့္ႏွစ္ဆုိရင္ အမ်ားႀကီးလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သုခမိန္
လႈိင္တုိ႔ ဘာတုိ႔ဆုိရင္လည္း ''ဇြန္လမုိးေရ''တုိ႔ ဘာတုိ႔၊
ဟုိဘက္မွာလည္း ေမာင္ပန္းေမႊးက ''တစ္ခုေသာ
ပန္းဥယ်ာဥ္''တုိ႔၊ ေအာင္ျပည့္ကလည္း ''ေနရစ္ေတာ့
ျမသီလာ''တုိ႔ ဘာတုိ႔ ေရးေနၾကတဲ့အခ်ိန္၊ ေရးခဲ့ၾကတဲ့
အခ်ိန္ အဲဒီအခ်ိန္တန္းက ကၽြန္ေတာ္က ကုိယ့္ကုိယ္
ကုိ ျပန္ၾကည့္ၿပီး ဘယ္လုိလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲေပါ့။
ဘယ္လုိသံုးသပ္ရမလဲ၊ ခရီးကုိ ဘယ္လုိဆက္မလဲ
ဆုိၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ၾကည့္
ၿပီးေပါ့ေလ။ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ကဗ်ာအေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကတယ္။ သူသိတာေလး
ေတြ ကိုယ့္ေျပာ၊ ကုိယ္သိတာေလးေတြ သူ႔ေျပာေပါ့
ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္ေပါ့။

ဟုိအရင္တုန္းက ခင္ဗ်ားတုိ႔အေၾကာင္းအရာပုိင္းကုိ
အေလးအနက္ထားၿပီး ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေတြကုိ အခု
ျပန္ဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါ ဘယ္လုိျမင္လဲ။

အရသာမ႐ွိေတာ့ပါဘူး။

အရင္က ကဗ်ာဟာ အႏုပညာဟာ ျပည္သူ႔အတြက္
ဆုိၿပီး...။

အဲဒါကေတာ့ဗ်ာ အခုခ်ိန္မွာ အႏုပညာသည္ ျပည္သူ႔
အတြက္ဆုိတဲ့ဟာ အင္မတန္ေသးႏုတ္ေနမလားလုိ႔။
လံုးလံုးလက္မခံဘူးရယ္လုိ႔လည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။
အခုခ်ိန္မွာ ကုိယ့္အႏုပညာေလးကုိ ျပည္သူ႔လက္ထဲ
ေရာက္ေစခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ေလးတစ္ခ်က္က
လြဲရင္ အဲဒါႀကီးကုိ လံုးလံုးကုိင္စြဲထားဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ
မ႐ိွပါဘူး။

ခင္ဗ်ား ဒါဆုိ အႏုပညာဖန္တီးတာ ဘယ္သူ႔အတြက္
ဖန္တီးတာလဲ။ အႏုပညာဟာ သူ႔ဟာသူ ျဖစ္ခ်င္လုိ႔
သာ ျဖစ္လာတာ၊ အႏုပညာဟာ အႏုပညာအတြက္
လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ကုိယ့္အတြက္လည္း မဟုတ္ဘူး၊
ဘယ္သူ႔အတြက္မွလည္း မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာခ်င္တာ
လား။

အဲဒီလုိေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ သစၥာတရား
အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အလင္းေရာင္ တစ္ခုခုအတြက္ပဲ
ျဖစ္ျဖစ္၊ ကုိယ္႐ွာေဖြႏုိင္တဲ့ အရာတစ္ခုခု ေၾကာင့္ပဲ
ျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္စံုတစ္ခုအတြက္ေတာ့ ႐ွိမွာေပါ့။ ေရစီး
ေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ျဖတ္သန္းရင္း ကုိယ့္စိတ္ထဲက
အလင္းေရာင္တစ္ခုခုကုိ ႐ွာေဖြေနတာအတြက္ပဲ
ျဖစ္ရင္ျဖစ္မေပါ့ဗ်ာ။ Artist Life ဆုိတာကလည္း
ႏုိင္ငံေရးသမားနဲ႔ မတူဘူးဗ်။ ေဘးနားက လမ္းေဘး
လည္း လွဲအိပ္ခြင့္႐ွိတယ္။ အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းလဲေနတဲ့
ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ ႐ုန္းရင္းကန္ရင္း အႏုပညာ
တစ္ခုခု၊ သစၥာတရားတစ္ခုခုကုိ ႐ွာေဖြေနတာလည္း
ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ဘယ္သူကမွ တုိက္တြန္းလုိ႔
လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူက ခုိင္းလုိ႔မွလည္း
မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
တုိ႔က အႏုပညာတစ္ခုခုကုိ ဖန္ဆင္းလုိက္တာပဲ။
သကၠတက်မ္းတစ္ခုမွာေတာ့ ''ကဗ်ာဆရာ Artist
ေတြဟာ စၾကဝဠာကုိ ပုိင္ဆုိင္ ႏုိင္စြမ္းေသာသူထက္
ပုိမုိျမင့္မားတယ္''လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဖူးထားတယ္။

စာေရးဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာသြားဖူးတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ ကမၻာ့အေက်ာ္ၾကားဆံုးစာေပဆုနဲ႔
ပတ္သက္လုိ႔႐ွိရင္ စကားေျပနဲ႔ပတ္သက္ရင္ သူ
အဲဒီဆုကုိရမယ္။ ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ခင္ဗ်ားရမယ္
လုိ႔ ေျပာသြားဖူးတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ခင္ဗ်ား
ဘာေျပာခ်င္ပါေသးလဲ။

အဲဒါကေတာ့ သူ႔အျမင္ပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
ဆုေတြဘာေတြလည္း မယူဖူးပါဘူး။ သူ႔အျမင္ပဲေလ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ရည္စူး
ရည္မွန္းခ်က္မ႐ွိပါဘူး။

အဲဒါ ၾကားလုိက္ရေတာ့ ခင္ဗ်ား ႐ွက္မသြားဘူးလား။

႐ွက္သလုိလုိ ဘာလုိလုိ ျဖစ္သြားတာေပါ့။

တကယ္မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။

တကယ္ျဖစ္သင့္တယ္လုိ႔၊ ျဖစ္ႏုိင္မျဖစ္ႏုိင္လုိ႔ဆုိတာ
ထက္ဗ်ာ...။ ကဲ... ေဘာလံုးစကားနဲ႔ဆုိ တကယ္
World Cup ကန္ခဲ့ၿပီဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေျခစစ္ပြဲ
ေတြေအာင္ခဲ့ၿပီးရင္ အဲလုိ ဝင္ကန္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတာ့
ျဖစ္ဖူးပါတယ္။

တခ်ဳိ႕ေပါ့ဗ်ာ... မဂၢဇင္းေတြမွာ ေရးၾကတယ္။
ဟုိကဗ်ာဆရာရဲ႕ကဗ်ာ၊ ဒီကဗ်ာဆရာရဲ႕ကဗ်ာေတာ့
ဣရိယာပုထ္မွ်တတယ္-စသျဖင့္ ကုိယ့္အုပ္စုကုိယ္
ပင့္၊ ဘာညာဆုိၿပီးေတာ့ ေရးၾကတယ္။ အဲဒါကေတာ့
ဒီ့ျပင္တစ္ဖက္အုပ္စုကလူေတြ မထိခုိက္ဘူးလား။

အဲဒါကေတာ့ တစ္ဖက္သတ္ႀကီးဗ်ာ။ ဒါကေတာ့
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႐ုိး႐ုိးအျမင္နဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ မွန္မွန္ပဲ
ေျပာပါ့မယ္။ လံုးဝ ဒါမ်ဳိးေတာ့ မေျပာသင့္ဘူး။ မလုပ္
သင့္ဘူး။ အႏုပညာကုိသာ ေသခ်ာေအာင္လုပ္ၾကပါ။
က်န္တာ သူ႔အလုိလုိ ရထားဆုိက္လာမွာပါ။

ကဗ်ာနဲ႔ႏွီးႏြယ္တဲ့ သီခ်င္းေရးတဲ့အပုိင္းေတြလည္း
ခင္ဗ်ားလုပ္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။

ဟုိတုန္းကေပါ့။ ကုိယ္ပုိင္သီခ်င္းေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္
ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာေတာ့ ၈၀-ျပည့္
ဝန္းက်င္ထင္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ခင္ဝမ္းတုိ႔
လည္း ဝင္ေရးတယ္။ ခင္ဝမ္းတုိ႔ ကုိေနဝင္းတုိ႔။
သည္ဘက္ပုိင္းက်ေတာ့ ေမာင္သိန္းေဇာ္ဇာတ္ထဲမွာ
ေမာင္သိန္းေဇာ္ဆုိဖုိ႔ သီခ်င္းေတြ၊ သူ မဆုိျဖစ္ခဲ့တာ
ေလးေတြလည္း ႐ွိတာေပါ့ေလ။ ႏွစ္ပါးခြင္သီခ်င္းေလး
ေတြလည္း ေမာင္သိန္းေဇာ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္
ေရးေပးတယ္။ ဒီဘက္ ၉၁-၉၂-က်ေတာ့ မုိးဝင္းတုိ႔
အတြက္ ႏွစ္ပါးသီခ်င္းေလးေတြ စေတ့ခ်္႐ႈိးသီခ်င္း
ေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္ ေရးေပးတာ႐ွိတယ္။

ကဗ်ာဆရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သီခ်င္းေရးၾက
တာလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ကဗ်ာနဲ႔သီခ်င္းနဲ႔ ဆက္စပ္ပံု
ေလးေတြက ဘယ္လုိပါလဲ။

အဲ... ကဗ်ာဆုိတာလည္း အမွန္ေတာ့ အသံထြက္
ရမွာေပါ့ေလ။ သီခ်င္းက အသံထြက္ပစၥည္းတစ္ခု
ျဖစ္တယ္ဆုိေတာ့ သူလည္း ကဗ်ာပါပဲ။ ကဗ်ာအရာ
ေျမာက္ပါတယ္။ ကဗ်ာမွာ အသံ႐ွိတယ္။ သီခ်င္းမွာ
လည္း အသံ႐ွိတယ္။ အဲဒီအသံထဲမွာမွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
အဲဒီထဲမွာ ေလာကအျမင္အားေကာင္းေကာင္း၊
အႏုပညာအားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေရးဖြဲ႔မယ္ဆုိရင္
ကဗ်ာက ဖတ္မွသိရတယ္။ သီခ်င္းက်ေတာ့ ၾကား႐ံု
နဲ႔တင္ အကုန္လုံးသိရတယ္။

ကဗ်ာဆုိတာ ႐ြတ္ဖုိ႔လား၊ ဖတ္ဖုိ႔လား။

ကဗ်ာဆုိတာကေတာ့ ႐ြတ္ဖုိ႔က လံုးဝလုိအပ္ၿပီးေတာ့၊
ဖတ္ဖုိ႔က်ေတာ့ စဥ္းစားမႈအပုိင္းေပါ့။

ခင္ဗ်ား ကဗ်ာေတြကုိ ကုိယ္တုိင္ေရးစပ္ၿပီး ကုိယ္တုိင္
႐ြက္တာထက္စာရင္ တျခားတစ္ေယာက္က႐ြတ္တာ
ဘယ္လုိကြာျခားသလဲ။

ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္႐ြတ္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခံစား
ေရးဖြဲ႔ေနတုန္းက အခ်ိန္တုန္းက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက
ေသြးေပါင္ခ်ိန္ေတြ ခံစားမႈေတြ အေျပာင္းအလဲတစ္ခု
ခုေတာ့ ပါလာမွာပဲ။ တျခားသူက ႐ြတ္ရင္ေတာ့
သူတုိ႔ေသြးေပါင္ခ်ိန္ သူတုိ႔ခံစားမႈ ပါလာႏုိင္ပါတယ္။
သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ခံစားမႈကုိ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္
႐ြက္ရင္ ပုိေကာင္းမယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။

အဲဒီ႐ြတ္တာနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ကဗ်ာမွာ ကာရန္, နေဘနဲ႔
အခု ဘယ္သင္းကုိပုိၿပီးေတာ့ အားျပဳရင္ ႐ြက္လုိ႔
ပုိေကာင္းႏုိင္မလဲလို႔ ခင္ဗ်ားထင္လဲ။

နေဘတုိ႔ဘာတုိ႔ကေတာ့ အသံခ်ဳိတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရးစပ္သီကံုးေနတဲ့ကဗ်ာေတြက်ေတာ့
Slow Rythm ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါကုိ အားျပဳတယ္။
ေဒါက္တာေမာင္ျဖဴးတုိ႔ ဘာတုိ႔ေရးတယ္။ Ryhme
တုိ႔ ဘာတုိ႔။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာ Ryhmeလည္း
ပါေကာင္းပါမယ္။ အဲဒီမွာလည္း စကားေျပာရစ္သမ္
ပါေကာင္းပါမယ္။ အသံအနိမ့္အျမင့္ ဥပမာ Dmကုိ
သြားမယ္၊ B7ကုိ သြားမယ္၊ B7ကေန D7 ျပန္ပုိ႔
တာမ်ဳိး။ ပုခက္လႊဲသလုိေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေနရာကုိပဲ ျပန္
ေရာက္မယ္။ ခ်ည္ငင္သလုိ ရစ္လုိက္ရစ္လုိက္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေရးစပ္ေနတဲ့ အေျခခံဖြဲ႔စည္းမႈေပါ့ေလ။

ေခတ္ေပၚကဗ်ာမွာ ကာရန္ကုိမသံုးဘူး။
ဘာသံုးၿပီးေတာ့ ေရးတယ္ဆုိတာ ေျပာပါဦး။

စကားေျပာရစ္သမ္ပဲ။ စကားေျပာရစ္သမ္ရဲ႕ နိမ့္ျမင့္
ႏႈန္းဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ မသိလုိက္ဘဲနဲ
ကၽြန္ေတာ့္ Inspiration အရ ထံုးဖြဲ႔လုိက္မတဲ့
ကဗ်ာေတြဆုိေတာ့ ဒါက ပညာ႐ွိေတြပဲသိမယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒါေတြ သိပ္မေျပာတတ္ဘူး။

ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ တခ်ဳိ႕ကဗ်ာေတြဟာ ငါေရးတာမွ
ဟုတ္ရဲ႕လားဆုိၿပီး ျဖစ္ရပံုေလးေတြ ခင္ဗ်ားေျပာဖူး
တာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တယ္။ အဲဒါေလးေတြ
နည္းနည္း ျပန္ေျပာျပပါဦး။

Artist ဆုိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေျပာရရင္
သံေယာဇဥ္အမွ်င္တန္းၿပီးေတာ့ မဂ္လမ္းကုိ မဂ္ဆုိ
တာကေတာ့ဗ်ာ ေအာက္မဂ္ေလာက္ပဲ ေျပာၾကပါစုိ႔ရဲ႕။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မဂ္တစ္ခုခုအတြက္
ကၽြန္ေတာ့္အႏုပညာျဖစ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာ
ေလးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ''နတ္တုိ႔ခုိးဝွက္ျခင္းခံရတဲ့
ကဗ်ာ''ဆုိ လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္လည္း သိပ္ႀကိဳက္တယ္။
ဘယ္လုိေရးခဲ့မိမွန္းကုိ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ အႏုပညာ
ရယ္လုိ႔ အႏုပညာေမွာ္ဆရာရယ္လုိ႔ ေသျခင္းတရားကုိ
ျမွဳပ္ႏွံထားစိတ္ကုိ ေျပာင္းထားခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀-
ၾကာၿပီလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာထဲမွာ... အခုက်ေတာ့
ငါေရးတာမွဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေၾကာက္
မိတယ္။ အခုက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေရးကုိမေရးတတ္
ေတာ့ဘူး။ ဘယ္လုိမွကုိ မေရးတတ္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အခု ငါ ေရးကုိ မေရးတတ္ေတာ့ဘူး
လုိ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ရေပါင္းမ်ားၿပီ။

ဘာလုိ႔ ခင္ဗ်ား ကဗ်ာအေရးက်ဲတာလဲ။

ဒါကေတာ့ဗ်ာ... ကုိယ့္ကဗ်ာေလး ကုိယ္ျပန္ဖတ္
ပြတ္လံုးေခ်ာ လက္ေရးေလးနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ
အယ္ဒီတာေတြ သူတုိ႔ လာေတာင္းေတာ့လည္း
ကၽြန္ေတာ္ ေပးခ်င္မွေပးတယ္။ မေပးခ်င္ရင္ မေပး
ဘူး။ အေရးက်ဲပါတယ္။ စိတ္ေတြ႔တဲ့အခါေပးတယ္။
မေတြ႔ရင္ မေပးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မဂၢဇင္းေပါင္းစံုမွာ
ကဗ်ာေတြ လွိမ့္ေရးေနတဲ့လူ မဟုတ္ပါဘူး။

မဂၢဇင္းတစ္ခုမွာ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုဖတ္လုိက္ရတယ္။
မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာတစ္ေယာက္ သူက ဘာေျပာလဲ
ဆုိေတာ့ သူ႔ဆီဝင္လာတဲ့ကဗ်ာေတြ နားမလည္ဘဲနဲ႔
ထည့္ေနရတယ္ဆုိတာ...။

နားမလည္ရင္ေတာ့ မထည့္တာေကာင္းတယ္။
မသိရင္ေတာ့ မလုပ္တာေကာင္းတယ္။

အဆီအသားဖ်င္းတဲ့ ငါးဖ်င္းက ေစ်းႀကီးၿပီး ေရခ်ဳိ
ငါးသေလာက္ႀကီးေတြက်ေတာ့ ေစ်းေပါေနသလုိ၊
ကဗ်ာေကာင္းေတြ လူႀကိဳက္နည္းၿပီး အေပ်ာ္ဖတ္ေတြ
လူႀကိဳက္မ်ားေနတဲ့ စာေပေလာကနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔...။

ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ၿပီပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ''ေမာင္ေခ်ာႏြယ္''
ဟာ လူႀကိဳက္နည္းတဲ့ေကာင္ပဲ။ လူႀကိဳက္မ်ားရင္
ေစ်းႀကီးတယ္။ ပစၥည္းအမ်ဳိးအစား ေကာင္းစရာမလုိ
ဘူးေလ။ ဒါမ်ဳိးကုိ ကုိဟိန္းလတ္ပဲ တစ္ခါက ႐ုပ္႐ွင္
ေတးကဗ်ာထဲမွာ ''ေမာင္ေခ်ာႏြယ္နဲ႔ ျမန္မာေမာ္ဒန္
ကဗ်ာ''ဆုိၿပီး ေဆာင္းပါးေရးၿပီးသားပဲ။

လူႀကိဳက္နည္းမွန္းသိရက္နဲ႔
ကဗ်ာဆက္ေရးေနတာက...။

ကဗ်ာနဲ႔လူသားေတြကုိ ေဆးကုေပးဖုိ႔၊ ဓာတ္စာ
ေထာက္ပံ့ဖုိ႔၊ ေလေကာင္းေလသန္႔ ႐ွဴတတ္ေအာင္
သင္ေပးဖုိ႔။ ကဲ... ကုိဟိန္းလတ္၊ ခင္ဗ်ားကုိ ျပန္ေမး
ဦးမယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း လူႀကိဳက္နည္းတဲ့စာေတြ
ေရးေနတယ္။ ႏွစ္ ၂၀-ေက်ာ္လာၿပီ။ ဘာျဖစ္လုိ႔
ဆက္ေရးေနေသးလဲ။

ခင္ဗ်ား စကားအတုိင္းပဲ ျပန္ေျဖမွာေပါ့။ စာေပနဲ႔
လူသားေတြကုိ ေဆးကုေပးဖုိ႔၊ ဓာတ္စာေထာက္ပံ့ဖုိ႔၊
ေလေကာင္းေလသန္႔ ႐ွဴတတ္ၾကေစဖုိ႔၊ ဟုတ္လား။
ကဲဗ်ာ... ခင္ဗ်ား မဂၢဇင္းတစ္ေဆာင္မွာလည္း အား
ရပါးရေျပာၿပီးၿပီ။ ဘာဆက္ေျပာစရာက်န္ေသးလဲ။

ေျပာရရင္ေတာ့ မဆံုးေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္
အျပင္မွာ ေျပာခဲ့တာေတြ ျပန္ေျပာရင္ပဲ ၿပီးေတာ့မွာ
မဟုတ္ဘူး။ ကဗ်ာဆုိတာ လူ႔ဘဝလုိ ရခဲတဲ့ဒုလႅဘ
ပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝရဲ႕ အႀကီးမားဆံုးဘာသာေရး
ဟာ ဗုဒၶဘာသာပဲ။ ဒုတိယအေနနဲ႔ေတာ့ ကဗ်ာကုိ
ကုိးကြယ္တယ္။ ဒီလုိပဲ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲကုိ
ယံုၾကည္ရင္ခုန္တယ္။ စိန္အေၾကာင္းကုိ စိန္သံုးဖူး
တဲ့လူမွ သိတာဗ်။ တစ္ရတီ တစ္ကလာပ္ကုိ ေလး
ေသာင္းပဲ၊ ငါးေသာင္းပဲ။ ဒါဟာ ဓာတ္စိန္ေတြ၊ ဒါက
ခ်ယ္၊ ဒါက ဖက္ထုပ္၊ ဒါက ႐ု႐ွားေတြ၊ ဒါက အဝါ
ရည္သန္းလြန္းၿပီး ၾကက္မ်က္သင့္တယ္- စသျဖင့္
ေပါ့ဗ်ာ။ ႐ု႐ွားစိန္ေလးေတြေလာက္ ျဖစ္ဖူး႐ံုနဲ႔ေတာ့
ဒါဟာ စိန္ပဲဆုိတာ ဆုိရင္ေတာ့ လြဲၿပီေပါ့ဗ်ာ။ သြက္
သြက္ကုိ ခါေရာေပါ့။ ဒီလုိပဲ ပတၱျမားသံုးဖူးတဲ့လူမွ
ပတၱျမားအေၾကာင္းသိမွာေပါ့။ တယ္သီးေရ၊ ဘံုဘုိင္
ေရ၊ ဘံုဘုိင္ၫြန္႔ေရ၊ ၫြန္႔ႀကီးေရ... စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။
တစ္က်ပ္တန္ပစၥည္းနဲ႔ တစ္ေထာင္တန္ပစၥည္း အတူ
တူတြဲေရာင္းလုိ႔ တူတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ တစ္ေထာင္တန္
ကေတာ့ တစ္ေထာင္ေပးမွ ရမွာေပါ့။ ဒါပါပဲဗ်ာ။ ဆုိလုိ
ခ်င္တာက... ကဗ်ာအေၾကာင္းမသိရင္ လာမေျပာနဲ႔။
နားမလည္ရင္ လာမေျပာနဲ႔။ ကုိယ့္ေနရာ ကုိယ္ေန၊
ကုိယ့္အလုပ္ ကုိယ္လုပ္၊ ကိုယ့္အဆင့္ ကိုယ္သိ။
ဒီေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာခ်င္ဘူး ကုိဟိန္းလတ္။
ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေျပာေနရသလဲ
ဆုိရင္ သူတုိ႔ေတြ ဒံုးေဝးလြန္းလုိ႔ဗ်ာ။ ေဝဖန္ေရးဆရာ
ေတြ ဘယ္ေလာက္တတ္သလဲ။ ကဗ်ာအေၾကာင္း
ဘယ္ေလာက္ နားလည္သလဲ။ ဘာမွျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္
ေျမာက္ မ႐ွိဘဲ ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာနဲ႔။ ပုိဆုိး
တာက ကဗ်ာဆရာအခ်င္းခ်င္းပဲ။ ခုေတာ့ ကဗ်ာေရး
ရတာ လူ႐ႊင္ေတာ္ေတြ ျပက္လံုးထုတ္သလုိျဖစ္ေနၿပီ။
အလကားရတဲ့ မန္က်ည္း႐ြက္ တက္ခူးေရာင္းတာ
၃-က်ပ္႐ႈံးတယ္။ ဟ ဘာျဖစ္လုိ႔တံုးလုိ႔ေမးေတာ့
ေအာက္ကခံုဖိနပ္ လူ ခုိးသြားလုိ႔တဲ့။ ခုေတာ့ ခုိး႐ံုတင္
မဟုတ္ဘူး။ လာလည္းလာ အထင္ေသးေသး၊ လာ
လာေစာ္ကားေသးတယ္။ ဒါကလည္း အခ်င္းခ်င္းေတြ
ေနာ္။ လူတစ္ေယာက္ အဝတ္အစားႏြမ္းပါးလုိ႔ လမ္း
ေဘးထုိင္ေငါင္ေနလည္း အလြယ္တကူ အထင္မေသး
လုိက္ပါနဲ႔။ ဒါမ်ဳိး က်ဳပ္တုိ႔လူေတြ အေတာ္လုပ္တတ္
တယ္။ အလြယ္တကူ အေပၚဆီးယူဖုိ႔ မႀကံနဲ႔။ ေခြးမွာ
လည္း ဦးေႏွာက္တစ္လံုးပါတယ္ဆုိတာ သိထား။

ေအးဗ်ာ... ခင္ဗ်ားနဲ႔ စကားေျပာရတာ အားရပါတယ္။
ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာဖုိ႔စီစဥ္ထားတာ ႏွစ္နဲ႔
ခ်ီၿပီးၾကာခဲ့ၿပီ။ တျခားမဂၢဇင္းမွာပါတာထက္ကုိ ပုိေစာ
ပါတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ နားလည္ခဲ့ၾက
တာလည္း ၾကာၿပီ။ ေ႐ွ႕ဆက္ နားလည္သြားၾကဖုိ႔
ဆုိတာေတာ့ မခဲယဥ္းေတာ့ပါဘူး။ ကုိေခ်ာႏြယ္ေရ...
ဆက္လုပ္။ ခင္ဗ်ားလုပ္စာကုိ ထုိင္စားေနတဲ့အထဲမွာ
က်ဳပ္လည္း ပါတယ္ေနာ္။

(ေမာင္ေခ်ာႏြယ္သုိ႔ အင္တာဗ်ဴး-စာအုပ္မွ...)