ေမာင္ေခ်ာႏြယ္သို႔အင္တာဗ်ဴး (၃)

#ေမာင္ေခ်ာႏြယ္သုိ႔ အင္တာဗ်ဴး (၃)

ေမးသူ = ေမာင္သင္းခုိင္
ေျဖသူ = ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
------------------------------------

ကုိေခ်ာႏြယ္ေရ ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က ေျပာစရာ
ဆုိစရာမလုိတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြ၊ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ကေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတုိင္းပဲ တတ္အား
သမွ် ၇၀-ခုႏွစ္က ကဗ်ာဆရာေတြ၊ ကဗ်ာေရးေဖာ္
ေတြကုိ ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္။ အင္တာဗ်ဴးဆုိတာထက္
စကားေျပာတယ္ဆုိတာက ပုိၿပီးမွန္္တယ္ေပါ့။
အဲေတာ့… ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာၾကာၿပီ။
ေျပာသင့္တယ္လုိ႔ ထင္တာလည္းၾကာၿပီ။ အခါအခြင့္
အေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ေတ့လြဲေလးလြဲၿပီး
ခင္ဗ်ားက ျပည္ေရာက္၊ ကၽြန္ေတာ္က ပ်ဥ္းမနား
ေရာက္နဲ႔ ဟုိေရာက္ဒီေရာက္မဆံုၾကဘူး။ ခုဆံုတဲ့အခါ
လူငယ္ကဗ်ာဆရာမုိးဃ္ေဇာ္၊ သမုိင္းတင္နဲ႔ မွတ္တမ္း
တင္သူ ေမာင္လွကုိတုိ႔လည္း ႐ွိၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္
အရင္ကေျပာတဲ့အခါ ွQuestion ေတြ ေပးေပးၿပီး
ေမးတယ္။ ခု ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ On the
spot ေျပာခဲ့တယ္။ ဟုတ္ၿပီ၊ ကုိေခ်ာႏြယ္ ကၽြန္ေတာ္
ခင္ဗ်ားရဲ႕ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ကုိ သေဘာက်တယ္။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ အတု။ ဟုတ္ၿပီ၊ ခု စကားေျပာမွာ
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ အတုနဲ႔လား၊ အစစ္နဲ႔လား။

ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ အတုလည္းဟုတ္္ပါတယ္။
အစစ္လည္းဟုတ္ပါတယ္။ အတုဆုိတာကေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ ေခတ္ကုိ ျဖတ္သန္းတဲ့အခါက် အတု
စကားလည္း ေျပာရမွာေပမေပါ့ဗ်ာ။ အစစ္စကား
လည္း ေျပာရေပမေပါ့ဗ်ာ။ ကုိသင္းခုိင္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္က
ေတာ္လွန္ကဗ်ာတုန္းကလည္း အတူတူ၊ ၁၉၆၈-၆၉
က ေတြ႔ဆံုလာခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ခင္ေလးစားေသာ
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အစ္ကုိပါပဲ။ အဲလုိဘဝမ်ဳိးေတြနဲ႔ ကၽြန္
ေတာ္တုိ႔ဟာ ႏွစ္ေပါင္းအစိတ္တိတိ ကဗ်ာအလုပ္
ေတြကုိ ဘဝတစ္ခုလံုးပံုေအာၿပီး လုပ္လာခဲ့တဲ့လူေတြ
ခ်ည္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ပုိမုိၿပီး ေကာင္း
ေကာင္းမြန္မြန္ လွလွပပေျပာရမယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္
သိတယ္။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရမွာကေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရမယ့္ကိစၥေတြက အမွန္ေတြပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတင္းမေျပာဘူး။ မပုတ္ခတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အမွန္ေတြပဲ ေျပာခ်င္
တယ္။ ကဗ်ာအေၾကာင္းကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အႏုပညာ
အေၾကာင္းကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ကမၻာေျမႀကီး
အေၾကာင္းကုိ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္း
အေၾကာင္းေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခတ္ႀကီး
အေၾကာင္းကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီေနရာမွာ
တိတိက်က်ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျပာၾကမယ္။ ခင္ဗ်ား
Sure ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း Pure ျဖစ္
တယ္။ အားလံုး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ Poor
မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့လည္းဗ်ာ… ကဗ်ာဆရာ
ဆုိတာ ကန္စြန္း႐ြက္ကေလးေတြစားၿပီး အသက္႐ွင္
လာၾကေပမယ့္ အႏုပညာမွာေတာ့ Poor မဟုတ္
ဘူး။ Sugar ေတြပါ။ ကဗ်ာဆရာကုိ ဘယ္သူမွ
သတ္လုိ႔မရဘူး။ ကဗ်ာဆရာဆုိတာ သမုိင္းကဆင့္
ေခၚလုိ႔ ေရာက္လာၾကသူေတြလုိ႔ ကုိသင္းခုိင္ လက္ခံ
သလား။

လက္ခံတယ္။ အျငင္းပြားစရာမ႐ွိတဲ့ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္
တယ္။ ဟုတ္ၿပီ၊ အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္က
ခင္ဗ်ားရဲ႕ ျဖတ္သန္းမႈ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဆံုခဲ့တဲ့ (၁၉၆၈-
၆၉) အဲဒီကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း မုိးေ၀က (၇၀)
ခုႏွစ္ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ပုိင္း ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္
မေတြ႔ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားသြားၿပီ။ ျပန္လည္ဆံုဆည္း
ခဲ့တာ ၁၉၈၀-ေနာက္ပုိင္းမွ ျပန္ၿပီးေတြ႔ရတာ။ ဟုတ္ၿပီ၊
၁၉၆၉-၇၀ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကင္းကြာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး
ခင္ဗ်ားရဲ႕ျဖတ္သန္းမႈကုိ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားခ်င္သလုိ
လူငယ္ေတြလည္း ၾကားခ်င္လိမ့္မယ္။ အဲဒါကုိ ခင္ဗ်ား
ရင္ထဲ႐ွိသမွ် အိပ္သြန္ဖာေမွာက္ ေျပာျပပါ။

ကုိသင္းခုိင္ေရ…၊ ခင္ဗ်ားဟာ ၆၉-၇၀ ေျပာေပမယ္လုိ႔
က်ဳပ္က ၆၂-ကပဲ စရလိမ့္မယ္။ ၁၉၆၂-ခုႏွစ္မွာ
ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအစုိးရ တက္တယ္ဗ်ာ။
၁၉၆၂-မွာ တြံေတးသိန္းတန္ တက္တယ္ဗ်ာ။ ၁၉၆၂-
မွာ တကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္ တက္တယ္ဗ်ာ။ ၁၉၆၂-မွာ
ေမာင္ေလးေအာင္ရဲ႕ လကြယ္ည၊ ေမာင္ေလးေအာင္၊
ေမာင္ယဥ္မြန္ရဲ႕ လကြယ္ညကဗ်ာ ထြက္တယ္ဗ်ာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဝင္းဦးလည္း မင္းသားျဖစ္တယ္ဗ်ာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခင္သန္းႏုလည္း ျပည္ေထာင္စုမယ္
ရသေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီက ကၽြန္ေတာ္ စရလိမ့္မယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိိ႔ ကဗ်ာဘက္၊ လကြယ္ည ကဗ်ာမ်ားေပါ့
ကုိသင္းခုိင္ရယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကဗ်ာဘက္က်ေတာ့
ဘယ္သူမွ မ်က္ႏွာလွည့္မၾကည့္ခဲ့ပါလားဗ်ာ။ အဲဒီ
နာၾကည္းခ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္မွာ အတိအက်႐ွိတယ္
ကုိသင္းခုိင္ေရ။ ကၽြန္ေတာ္ ၁၉၆၈-ေလာက္တုန္းက
ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ ပထမဦးဆံုးျမင္ဖူးတဲ့ ကဗ်ာဆရာ
က ေမာင္ေလးေအာင္တဲ့ဗ်ာ။ ကုိေလးေအာင္ကုိ ၂၇-
လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ စေတြ႔ခဲ့တာေပါ့။ ကုိသင္းခုိင္ေရ၊
အင္မတန္ ရည္မြန္ယဥ္ေက်းတဲ့ အမ်ဳိးေကာင္းသား
ႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ ကုိေလးေအာင္ဆုိတဲ့ ကဗ်ာဆရာ။ သူ႔ကုိ
စေတြ႔ေတာ့ ကဗ်ာဆရာအစစ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔
လုိက္ရတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခုခ်ိန္ထိ၊ ေသသည္အထိ၊
ခံစားလုိ႔ရတဲ့ ကဗ်ာဆရာဆုိတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က
ခပ္ငယ္ငယ္ ခပ္႐ြယ္႐ြယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလးျဖစ္သူ
ကုိေအာင္သန္းနဲ႔ အတူတူလာတဲ့ ကုိေလးေအာင္ေပါ့။
ဒါေပမဲ့လုိ႔ ဒီလုိယဥ္ေက်းမႈ၊ သိမ္ေမြ႔မႈ၊ အမ်ဳိးေကာင္း
သားဆန္မႈဆုိတာေတြကုိ ကုိေလးေအာင္မွာ စတင္
ေတြ႔႐ွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒုတိယ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔႐ွိ ခဲ့သူက
ေတာ့ ကုိသင္းခုိင္၊ ခင္ဗ်ားပဲ။ ကဗ်ာဆရာဘဝႀကီးမွာ
အတိအက်ေနထုိင္လုိ႔။ အတိအက် ရင္းေပးလုိ႔။ ဒီေန
ရာမွာပဲ အသက္ႀကီးသြားမယ္။ ဒီေနရာမွာပဲ အသက္
အေသခံေပးလုိက္မယ္။ ဒီေနရာမွာပဲ ဆံပင္အျဖဴခံ
ေပးလုိက္မယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားေနထုိင္တဲ့ ကိစၥႀကီး
ကုိလည္း သိခဲ့ရသေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႔ ကုိေလးေအာင္
အေၾကာင္း က်ဳပ္က ျပန္ဆက္ပါရေစ။ အဲလုိ ၂၇-
လမ္းမွာ ကုိေလးေအာင္နဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါ စကားေျပာ
ၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ သိမ္ေမြ႔
မႈေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ႏူးညံ့မႈေတြျဖစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေၾသာ္…
ကဗ်ာဆရာဆုိတာ ဒီလုိပါလားလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ့ရ
တယ္ဗ်ာ။ အဲလုိ သိခဲ့ရတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခုလုိေျပာ
တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ညံ့တယ္ဆုိရင္လည္း
ကၽြန္ေတာ္ ခံသြားပါ့မယ္။ ကုိေလးေအာင္ဟာ တကယ့္
ကဗ်ာဆရာအစစ္ပါဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္
ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ၁၉၆၈-
ဆုိေတာ့ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား
ေလးေပါ့။ က်ဳပ္မွာ တကယ္ပါဗ်ာ။ အႏုပညာဆုိတာ
ေတာ့ က်ဳပ္ဘဝရဲ႕ ကံနာဝဋ္နာႀကီးပါပဲ။ ခုက်ေတာ့
ဒီစကားမ်ဳိးေျပာၿပီေပါ့လုိ႔ မေျပာၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ ဘဝတစ္ခု
လံုး ပံုေအာၿပီးေတာ့ ဒီကဗ်ာဆုိတဲ့ ေငြေၾကးနဲ႔လည္း
မပတ္သက္၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔လည္း မပတ္
သက္တဲ့၊ ဒီကဗ်ာေပၚမွာ ေအာခဲ့ရတဲ့လူဆုိေတာ့
က်ဳပ္က ဒီစကားကုိ ေျပာရမွာေပါ့။ ကုိသင္းခုိင္စဥ္းစား
ၾကည့္ဗ်ာ။ ကဗ်ာဆရာဆုိလုိ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္သူ
ကမွ ေၾကာက္မသြားဘူး။ ဘယ္သူမွ ေလးစားမသြား
ဘူး။ ဘယ္သူကမွ တန္ဖုိးမထားဘူးဆုိတဲ့ ၾကားႀကီး
ထဲမွာ က်ဳပ္တုိ႔က ႏွစ္အစိတ္ေလာက္ေနာ္၊ ကုိယ့္ရင္
ဘတ္နဲ႔ကုိယ္ လယ္ထြန္ၿပီးေတာ့၊ ကုိယ့္ရင္ေခါင္းႀကီး
နဲ႔ကုိယ္ လယ္ထြန္ၿပီးေတာ့ ဒီတုိင္းျပည္ႀကီးကုိျဖတ္၊
ဒီကဗ်ာေတြကုိ စပ္ခဲ့ရတဲ့ေကာင္ေတြပါဗ်ာ။ တကယ္
ေတာ့လည္း ကုိသင္းခုိင္ရယ္ ဘဝေတြ... ဘ၀ေတြ...
ကုိယ္ျပဳသမွ် ကုိယ္ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့တဲ့ ကံအတုိင္း
ျဖစ္ခဲ့ၾကတာခ်ည္းပဲလုိ႔ က်ဳပ္က ဗုဒၶဘာသာတရား
ေတာ္အရ သိခဲ့တယ္။ က်ဳပ္က ဒါေပမဲ့လုိ႔ ဒီကဗ်ာ
ႀကီးကုိေတာ့ စစ္စစ္မွန္မွန္ခ်စ္ခဲ့ရတာပါ။ ေဟာဒီကမၻာ
ေလာကႀကီးမွာ ဘယ္သူက စစ္စစ္မွန္မွန္ ခ်စ္ခဲ့သလဲ။
က်ဳပ္က ေဟာဒီကဗ်ာကုိ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ခ်စ္ခဲ့
ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့
ကဗ်ာအေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေနတာေနာ္။
အႏုပညာအေၾကာင္းပဲ။ အဲဒါဟာ ကဗ်ာပဲ။ အဲဒါ သိပ္
ေသခ်ာတဲ့ ကဗ်ာပဲ။ ထူးဆန္းတယ္ဗ်ာ။ အႏုပညာဆုိ
တာ သိပ္ကုိ ထူးဆန္းတယ္။ ဘယ္လုိထူးဆန္းမွန္းကုိ
သိပ္ကုိ က်ဳပ္က မသိခဲ့ဘူး။ ပ်ဴေခတ္တုန္းကလည္း
က်ဳပ္ မသိခဲ့ဘူး။ AD ၄-ရာစုတုန္းေလာက္ကလည္း
က်ဳပ္ မသိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့လုိ႔ အႏုပညာဆုိတာ သိပ္ထူး
ဆန္းတယ္ဆုိတာကေတာ့ က်ဳပ္ ဒီဘဝမွာ သိခဲ့ၿပီ။
တိတိက်က်ႀကီးကုိ သိခဲ့ၿပီ။ တိတိက်က်ႀကီးကုိပဲ
က်ဳပ္က အႏုပညာကုိ ေပါင္းသင္းခဲ့ရၿပီ ကုိသင္းခုိင္။
ဘယ္ေလာက္ထိ ဆုိးဝါးသလဲဆုိေတာ့ဗ်ာ။ ကဗ်ာဆုိ
တာက က်ဳပ္ရဲ႕ ထာဝရရန္သူပဲဗ်။ ထာဝရရန္သူလည္း
ျဖစ္သလုိ ယာယီမိတ္လည္းျဖစ္သလုိ ထာဝရခ်စ္သူ
လည္း ျဖစ္တာေပါ့ဗ်ာ။ (ဥဒါသိန္)ေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔မက်
ဘူးလုိ႔ နကၡတ္စကားေျပာလုိက္ရေအာင္ထိ ကဗ်ာဟာ
ကၽြန္ေတာ့္ဘဝႀကီးတစ္ခုလံုးကုိ သိမ္းပုိက္ၿပီးေတာ့
ႏွိပ္ကြပ္သြားပါတယ္ ကုိသင္းခုိင္ရယ္။ အဲဒီဘဝႀကီးနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီကဗ်ာႀကီးကုိ ေရးခဲ့ရပါတယ္။ ဟုတ္
ၿပီ။ က်ဳပ္ဟာ ေတာ္လွန္ကဗ်ာမွာလည္း ပါခဲ့တယ္။
မုိးေဝမွာလည္း ပါခဲ့တယ္။ ေမာ္ဒန္မွာလည္း ပါခဲ့တယ္
လုိ႔ပဲ ေျပာၾကပါစုိ႔။ ေျပာၾကပါစုိ႔လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ
က ကၽြန္ေတာ္ တကယ့္အမွန္တရားကုိ ၫွဳိးၫွဳိးမွိန္
မွိန္နဲ႔ ေျပာလုိက္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘဝမွာ ျဖစ္
ျခင္းျဖစ္ရင္ ဘဝင္မျမင့္တဲ့သူရဲေကာင္းေတာ့ ျဖစ္ခဲ့
ခ်င္ပါတယ္။ ဘဝမွာ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးသူေ႒းလည္း မျဖစ္
ခ်င္ဘူး။ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးသူေ႒းဘဝကုိလည္း မခံယူခ်င္
ဘူး။ ဖိနပ္လည္း မခ်ဳပ္ခ်င္ဘူး။ ဆုိက္ကားလည္း
မနင္းခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတၱေဗဒနဲ႔ ခႏၶာေဗဒ ႏွစ္ခု
လံုးက ျငင္းဆုိခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာကုိပဲ ခ်စ္ခဲ့
တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးေၾကာထဲကုိ ဘုရားသခင္က
ကဗ်ာဆုိတာကုိ ေပးခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေမ ေမြးက
တည္းက ပါလာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျပဳခဲ့တဲ့ အတိတ္
ကံ၊ ကၽြန္ေတာ္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့တဲ့ အတိတ္ကံေၾကာင့္
ပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္လည္း အႏုပညာကဗ်ာဆုိတာ
က်ဳပ္ဘဝရဲ႕ကံနာဝဋ္နာလုိ႔ က်ဳပ္ အတိအက်ေျပာရ
တာေပါ့ ကုိသင္းခုိင္ရယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကုိသင္း
ခုိင္တုိ႔၊ ကုိေလးေအာင္တုိ႔နဲ႔ ေတြ႔ၿပီးစေပါ့။ က်ဳပ္အိမ္မွာ
ေလ စာတန္းတစ္ခု ေရးထားတယ္။ အႏုပညာနဲ႔ပတ္
သက္ရင္ အပ္က်တာကအစ သိတယ္။ ေဟာဒီကမၻာ
ေလာကႀကီးကုိ Operate လုပ္ႏုိင္တယ္။ တစ္ခုခုကုိ
ရရင္ ကဗ်ာကုိ ေခ်ာင္ထဲလႊင့္ပစ္တဲ့ လူစားမ်ဳိးမဟုတ္
လုိ႔ က်ဳပ္ကုိက်ဳပ္ ၾကည္ညဳိတယ္။ က်ဳပ္ဟာ ကဗ်ာ
ဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေမြးဖြားလာတာျဖစ္တယ္။
တစ္ေလာကလံုး က်ဳပ္လုပ္စာ ထုိင္စားေနၾကတာ
ခ်ည္းပဲ။ က်ဳပ္က ကဗ်ာဆရာေလ။ ဒီေလာက္ေတာင္
ဆင္းရဲငတ္ျပတ္ၿပီး လူနဲ႔သူနဲ႔မတူျဖစ္ေနတာေတာင္
ကဗ်ာေတြေရးေနရေသးလားဟဲ့လုိ႔ အံ့ၾသတဲ့၊ နားမ
လည္တဲ့၊ သနားတဲ့၊ အေဖ အေမေတြနဲ႔ က်ဳပ္ညီမ
ေလး မမျမင့္နဲ႔ အားလံုးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
က်ဳပ္ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ တစ္ေလာကလံုး က်ဳပ္လုပ္
စာထုိင္စားေနၾကတာခ်ည္းပဲဆုိတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ Menife
stoကုိ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းေအာင္ခ်ိမ့္က သူ႔ရဲ႕ ဂႏၳဝင္
မမမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တယ္ေလ။ Alexzenda Blockရဲ႕
အမ်ားအႀကိဳက္ကုိ ပါး႐ုိက္လုိက္မယ္ဆုိတဲ့ Menife
stoကုိ သူ႔ကဗ်ာစာအုပ္မွာ ေရးခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္
ဟာကုိ ေရးခဲ့ေပမယ့္ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္လုိ႔ မေဖာ္ျပခဲ့တဲ့
အခါက်ေတာ့ သုခမိန္လႈိင္က ဝင္လာၿပီးေတာ့ ကၽြန္
ေတာ့္ဘက္က ေထာက္ခံခဲ့တယ္။ ကုိသင္းခုိင္ေရ…၊
က်ဳပ္တုိ႔ကဗ်ာဟာ ဘယ္ေလာက္ေမွာင္ခ်ခံရသလဲ
ဆုိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းခ်င္းေတာင္ ေမွာင္ခ်ခံခဲ့ရတယ္
ဗ်ာ။ အဲဒီလုိ ဘဝႀကီးနဲ႔ ဒီကဗ်ာႀကီးကုိ ေရးခဲ့ရတာ
ပါဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာ
အတတ္ပညာေတြ၊ ကဗ်ာနည္းနာေတြ၊ ကဗ်ာခက္
ဆစ္ေတြ သိလုိ႔တတ္လုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ မေနႏုိင္လုိ႔
ေမြးရာပါအေၾကာႀကီးေၾကာင့္သာ က်ဳပ္ ကဗ်ာေတြ
ေရးခဲ့ရတာပါဗ်ာ။ က်ဳပ္က ကဗ်ာအတတ္ပညာေတြ
ဘာေတြမွာ ေတာ္ေတာ့္ကုိ ညံ့တဲ့ေကာင္ပါ။ တစ္ခါ
တစ္ရံမွာေတာ့ က်ဳပ္ ျပန္ျပန္စဥ္းစားတယ္။ ေၾသာ္...
ဆတ္သြား...၊ ေၾသာ္... သစၥာပန္းမ်ားနဲ႔ေမလ...၊
ေၾသာ္... နတ္တုိ႔ ခုိးဝွက္ျခင္းခံရတဲ့ကဗ်ာ၊ ဒါေတြဟာ
ငါေရးတာမွဟုတ္ရဲ႕လား၊ က်ဳပ္ကုိယ္က်ဳပ္ သံသယ
ျဖစ္မိေလာက္ေအာင္အထိ က်ဳပ္က ဒီကဗ်ာေတြကုိ
ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ေနာ္ စြန္႔စြန္႔စားစားနဲ႔
ေရးခဲ့ခ်စ္ခဲ့ရပါတယ္။ သိပ္ထူးဆန္းတယ္။ အႏုပညာ
ဆုိတာ သိပ္ထူးဆန္းတယ္။ က်ဳပ္က ထူးဆန္းအ့ံဘ
နန္းေတြကုိ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့အႏုပညာသည္ တစ္ေယာက္
ေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္လုိထူးဆန္းသလဲဆုိတာေတာ့ ကၽြန္
ေတာ္လည္း ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲဲ။ ကၽြန္ေတာ္
ငယ္ငယ္ကေရးတဲ့ ေဟာဒီကမၻာေလာကႀကီးဟာေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕တုိင္းျပည္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီတုန္းက
အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့တယ္။ တတ္လုိ႔
မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့တာေလးေတြ ႐ွိပါ
တယ္။ The world is my country. My
country is my home. My home is my
poems. My poems are the truth.တဲ့။
ကမၻာႀကီးဟာ က်ဳပ္တုိင္းျပည္ ျဖစ္တယ္။ က်ဳပ္တုိင္း
ျပည္ဟာ က်ဳပ္အိမ္ယာျဖစ္တယ္။ က်ဳပ္အိမ္ယာဟာ
က်ဳပ္ကဗ်ာေတြျဖစ္တယ္။ က်ဳပ္ကဗ်ာေတြဟာ အမွန္
တရားျဖစ္တယ္။ ဟုိတေလာက မင္းဘူးမေကြးေရာက္
ေတာ့ လူငယ္ေတြက ေျပာၾကတယ္။ ျမတ္ေလးဆိုတဲ့
႐ုပ္႐ွင္မင္းသားႀကီးကေလ ဘယ္လုိေျပာသလဲဆုိ
ေတာ့ အဲဒီကဗ်ာေတြကုိ ငါ မသိဘူး။ ငါ နားမလည္
ဘူးတဲ့။ ျဖစ္ပံုကဗ်ာ၊ ပ်က္ပံုကဗ်ာလုိ႔ပဲ ေျပာလုိက္ပါရ
ေစေတာ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အဲဒီျမတ္ေလးကုိ
ထုိးျပတဲ့ကဗ်ာေတြကလည္း က်ဳပ္ ကဗ်ာေတြျဖစ္ေန
တယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ပင္မွည့္ေတးေပါ့ဗ်ာ။ အပင္ေပၚမွာ
သူ႔အလုိလုိ မွည့္ေနတဲ့ကဗ်ာေတြကုိ က်ဳပ္ေရးခဲ့တာ
ေပါ့။ အဲဒါကုိ ႀကိဳက္လုိ႔ဆုိၿပီးေတာ့ ျမတ္ေလးကုိ
ထုိးျပတဲ့အခါက်ေတာ့ ငါ မသိဘူး၊ ငါ နားမလည္ဘူး၊
အဲဒီအထိ က်ဳပ္က ျမတ္ေလးကုိ လက္ခံပါတယ္။
(မင္းသားႀကီး ျမတ္ေလးဗ်ာ၊ Artist ဗ်ာ၊ ရန္ကုန္
အေ႐ွ႕ပုိင္းသားႀကီးဗ်ာ။) သိပ္လက္ခံတာေပါ့။ က်ဳပ္တုိ႔
သူ႔ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာေတြလည္း ႐ွိေပါ့
ဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ ေျပာလုိက္ခ်င္တာက ဘာလဲဆုိေတာ့
ဟုတ္ၿပီ ကုိျမတ္ေလးေရ…၊ ခင္ဗ်ားက “ပင္လံုထိပ္
ထားဦး”ကုိ အားလုိ႔ယားလုိ႔မ်ား ႐ုိက္ခဲ့သလားလုိ႔။
က်ဳပ္တုိ႔ ကဗ်ာဆရာေတြက အားလုိ႔ယားလုိ႔ေရးေန
တယ္လုိ႔ ကုိျမတ္ေလးက ေျပာသြားတယ္။ က်ဳပ္
လူငယ္ေတြက အဲလုိ က်ဳပ္ကုိ သတင္းပို႔ၾကတယ္။
အားလုိ႔ယားလုိ႔မ်ား ကျပားမေလးဂုိယာရမ္ကုိ ျမတ္
ေလး မေရးခဲ့ပါဘူးဗ်ာ။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကလည္း
ပင္မွည့္ေတးေတြ၊ ဆတ္သြားေတြ၊ ကဗ်ာေတြကုိ
အားလုိ႔ယားလုိ႔ မေရးခဲ့ပါဘူးဗ်ာ။ တကယ့္တကယ္
မွာေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ကဗ်ာဆရာဆုိတာက သၿဂဳႋဟ္စက္
ထဲ ကုိယ့္ဘဝကိုယ္ ထုိးသြင္း၊ မီးျပာက်ၿပီး အခုိးအေငြ႔
ေတြ ထြက္လာတာကုိမွ ဘဝနဲ႔အႏုပညာကုိ ျပန္တည္
ေဆာက္ရတဲ့ေကာင္ေတြဗ်။ မင္းတုိ႔ကဗ်ာဆရာေတြက
အားလုိ႔ယားလုိ႔ ကဗ်ာေတြေရးေနရတယ္လုိ႔ ျမတ္
ေလး ေျပာခဲ့တယ္။ က်ဳပ္က ျမန္မာျပည္မွာ ေက်ာ္
ဟိန္းကုိ Artist လုိ႔ ျမင္တဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူးဗ်။
မုိ႔မုိ႔ျမင့္ေအာင္ကုိ Artist လုိ႔ ျမင္တဲ့ေကာင္ မဟုတ္
ဘူးဗ်။ ျမတ္ေလးကုိ Artist လုိ႔ ျမင္တယ္။ အဲဒီ
Artist ႀကီးက က်ဳပ္တုိ႔ကဗ်ာဆရာေတြဟာ အားလုိ႔
ယားလုိ႔ ကဗ်ာေတြေရးေနတယ္လုိ႔ ေျပာတဲ့အတြက္
ျမတ္ေလးဟာ ေတာ္ေတာ္အေျခအေနဆုိးပါလား။
ေရာဂါအေျခအေန ေတာ္ေတာ္ဆုိးတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္
က မွတ္ခ်က္ခ်လုိက္မိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့… ကုိျမတ္
ေလးေရ၊ ေျပာလုိက္ပါရေစေတာ့၊ (ခရီးသြားဟန္လြဲ
လုိ႔ပဲ ခင္ဗ်ား သတ္မွတ္ခ်င္လဲ သတ္မွတ္ေတာ့၊)
က်ဳပ္ကေတာ့ ေျပာလုိက္ပါရေစေတာ့။ ခင္ဗ်ားဟာ
က်ဳပ္တုိ႔ ျမန္မာ Size ရဲ႕ ဖရန္႔ဆီနာထရာ၊ ဂၽြန္ဝိန္း၊
ဂ်က္ပဲလင့္ခ်္၊ ခင္ဗ်ားက ဘယ္ေနရာမွာ ယူမွာတဲ့တုံး။
က်ဳပ္တုိ႔ကေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ ခင္ဗ်ားကုိ ထားပါ
တယ္။ အႏုပညာဆုိတာ သိပ္ထူးဆန္းတယ္ ကုိျမတ္
ေလးေရလုိ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလုိက္ပါရေစေတာ့။
အဲဒီေတာ့ ကုိသင္းခုိင္ေရ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ၿပီးေတာ့
ေျပာပါရေစဦး။ ကုိသင္းခုိင္ရယ္… က်ဳပ္တုိ႔က ေတာ္
လွန္ကဗ်ာကုိလည္း ေရးခဲ့ရ၊ မုိးေဝကဗ်ာေခတ္မွာ
လည္း ကဗ်ာေတြေရးခဲ့ရ၊ အခု ေမာ္ဒန္ကဗ်ာလည္း
က်ဳပ္တုိ႔က ေရးခဲ့ရ။ ကဗ်ာကုိ ခုအခ်ိန္ထိ ဆက္လက္
ေရးသားေနရတာေပါ့ဗ်ာ။ ျပည္လွေဖႀကီး သီခ်င္းဆုိ
သလုိေပါ့ဗ်ာ။ ဟုိတုန္းက ျပည္လွေဖႀကီးဆုိတာက
အံု႔ပုန္းခ်စ္ရယ္ဆုိတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္နဲ႔
တုိင္းျပည္ကုိ ခါးေစာင္းတင္သြားတဲ့ လူႀကီးေပါ့ဗ်ာ။
တကယ္ေတာ့ ျပည္လွေဖသီခ်င္းလုိ တပ္ေတာ္ဦးဆီ
ေမွ်ာ္လုိက္ျပန္ေတာ့ ရဲတံခြန္ေတြ၊ ေလတံခြန္ၾကား
ၾကြားတလူလူေဝ…ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခုခ်ိန္
ၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ထက္ One Decde
ငယ္တဲ့သူေတြ၊ Two Decade ငယ္တဲ့ကေလး
ေတြ၊ ကဗ်ာေရးခဲ့ၾကတာ ျမင္တဲ့အခါက်ေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔
ဟာ အႏုပညာတပ္ေတာ္ဦးက ေမွ်ာ္လုိက္ေတာ့ တပ္
မွဴးေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့လုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔က
ဝမ္းသာတယ္။ ဝမ္းေျမာက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ရဲတံခြန္ေတြ၊
ၾကြားတလူလူေဝ…ဆုိေတာ့ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က
ၾကည္ႏူးတာပါ။ ဒီကဗ်ာကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က လူငယ္
ေတြေရးတာကုိ ၾကားနာထိေတြ႔၊ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္
ေတာ္တုိ႔က ၾကည္ႏူးတာပါ။ ဗုဒၶဘုရား ေဟာသလုိေပါ့
ဗ်ာ။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က စကၡဳံဥဒ
ပါဒိ၊ ပညာဥဒပါဒိ၊ ဥာဏာဥဒပါဒိ၊ အဲဒီလုိၾကည့္ရမယ္။
သိရမယ္။ သတိထားရမယ္တဲ့။ အဲဒီလုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
သတိထား၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က လွမ္းၾကည့္၊ လွမ္းေမွ်ာ္၊
လွမ္းေတြ႔၊ ကုိယ္တုိင္လည္း အဲဒီလုိမ်ဳိးထိေတြ႔ဆုိတဲ့
ဘဝနဲ႔ ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ၾကည္ႏူး
ဝမ္းသာ မုဒိတာပြားရတာေပါ့။ အဲဒီလုိ မပြားခဲ့တဲ့သူ
ေတြကလည္း ျမန္မာျပည္မွာ ဒုနဲ႔ေဒး႐ွိခဲ့ၾကတဲ့ၾကား
ထဲက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ကဗ်ာအပင္ေလး ေပါက္လာ
တဲ့ဟာကုိ ၾကည့္ရ၊ ႐ႈရ၊ ဝမ္းသာရ၊ ၾကည္ႏူးရ၊ ျပဳစုပ်ဳိး
ေထာင္ရ၊ ဘဝေတြနဲ႔လာခဲ့ရတယ္ ကုိသင္းခုိင္ေရ။
အဲဒီလုိ က်ဳပ္တုိ႔တုိင္းျပည္ထဲမွာ ကဗ်ာအပင္ေလး
ေပါက္လာခဲ့ၿပီ ကုိသင္းခုိင္ေရ။ ေခတ္စမ္းၿပီးေတာ့
ေခတ္ေပၚေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ေျပာရမွာလည္း ေခတ္စမ္းနဲ႔
ေခတ္ေပၚေရာက္ၿပီေပါ့။ က်ဳပ္တုိ႔က ေခတ္စမ္းသမား
မဟုတ္ဘူး။ ေခတ္စမ္းသမားေတြကုိ မ႐ႈတ္ခ်ပါဘူး။
ေလးစားပါတယ္။ သူတုိ႔ထူေထာင္ခဲ့လုိ႔လည္း အမ်ား
ႀကီးရပါတယ္။ ထူေထာင္ခဲ့တာလည္း အမ်ားႀကီးရပါ
တယ္။ သူတုိ႔ေကာင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ကေတာ့
ေဟာဒီနံရံႀကီးကုိ ေခါင္းနဲ႔တုိက္ဖြင့္ၿပီးမွ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕
ေခတ္သစ္ကဗ်ာကုိ ေရးခဲ့ရတာပါ။ က်ဳပ္တုိ႔ကဗ်ာသစ္
ေရးနဲ႔ ကဗ်ာဆရာအသစ္ေပၚေရးကုိ က်ဳပ္တုိ႔ လံု႔လ
စုိက္ထုတ္ခဲ့တယ္ ကုိသင္းခုိင္။ ဘယ္သူျငင္းမွာလဲ။
ဘယ္သူက ခုခံမွာလဲ။ ဘယ္သူက တုိက္ခုိက္မွာလဲ။
အကုန္လံုးကုိ က်ဳပ္က ေအးေအးေဆးေဆးပဲဗ်ာ။
က်ဳပ္အတိတ္ကမၼာဝါစာရကံအရ က်ဳပ္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္
ခဲ့တဲ့ကံအရ၊ က်ဳပ္က ဒီဘဝမွာ ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာရ
တာ။ ကဗ်ာဆရာဆုိတာ ဒုလႅဘႏွစ္ထပ္ေလာက္နဲ႔ေန
တယ္ဗ်ာ။ ရဟန္းလည္း ရဟန္းသိကၡာနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ လူ
လည္း လူ႔သိကၡာနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကဗ်ာဆရာေတြဆုိ
တာလည္း တကယ့္ကုိ က်င့္ႀကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္
ရတဲ့အပုိင္းေတြအမ်ားႀကီး႐ွိပါတယ္။ အႀကီးအက်ယ္
အတိဒုကၡေရာက္ျခင္း၊ အဲဒီၾကားထဲမွ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးခဲ့ရတဲ့
ကဗ်ာကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးလွစြာ ေသတပန္သက္တစ္ဆံုး
ေရးသြားမယ္ဆုိတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့တဲ့
လက္႐ွိကံတရား ႐ွိပါတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီကံတရားႀကီးနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဒီကဗ်ာကုိ တကယ့္ကုိပဲ ျမတ္ျမတ္
ႏုိးႏုိးနဲ႔ ေရးခဲ့ရပါတယ္။ ရင္ကုိရင္းခ်င္း JET PIN
ထုိးခဲ့ရပါတယ္ဗ်ာ။ ရင္ကုိရင္ခ်င္း JET PIN ထုိး
ခဲ့ရတယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ကုိသင္းခုိင္ကုိ တုိင္တည္ရတဲ့
အေၾကာင္းက တကယ္ေတာ့လည္းဗ်ာ လူတစ္
ေယာက္ရဲ႕ရင္ထဲက ေနာက္လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္ထဲ
ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က တုိက္႐ုိက္ JET PIN ထုိးမွပဲ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕အႏုပညာေရာက္မွာေပါ့။ အႏုပညာ
ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က လူတစ္ေယာက္ခ်င္းဆီက
တစ္စက္ခ်င္းက်တဲ့ေရေတြဗ်။ တစ္စက္ခ်င္းက်တဲ့ေရ
ျဖစ္တဲ့အတြက္ တစ္စက္ခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ပုိ႔ရ
တာပါ။ အႏုပညာဆုိတာ Artificial မဟုတ္ဘူး။
ဒါးတန္းဘိလပ္ေရလုိ တန္းစီထုတ္လုိ႔မရဘူး။ ကၽြန္
ေတာ္ အဲဒီလုိ ရခဲ့တယ္။ အဲဒီလုိ ကၽြန္ေတာ္ ခံယူခဲ့
တယ္။ အဲဒီလုိ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ အဲဒီလုိ ကၽြန္ေတာ္
တုိ႔ ရင္ကုိရင္ခ်င္း JET PIN ထုိးခဲ့တယ္။ အဲဒီလုိ
ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့လုိ႔ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ကုိ
အလကားေကာင္ေတြပါလုိ႔ လွမ္းၿပီးေျပာတဲ့သူေတြ
႐ွိတယ္။ သူတုိ႔ကုိေတာ့ စိတ္မ႐ွိဘဲနဲ႔ သူတုိ႔ကုိေတာ့
က်ဳပ္က နည္းနည္းေျပာလုိက္ခ်င္ပါရဲ႕။ ျပည္က
ပလာတာခ်က္သမားက ေျပာတယ္ ကိုသင္းခုိင္ရဲ႕။
က်ဳပ္က ပလာတာဟင္းကုိ အေကာင္းဆံုး ခ်က္ထား
ေပမယ့္ လူေတြက အေကာင္းကုိ မသိၾကဘူးဗ်ာ။
ေၾသာ္.. ပလာတာခ်က္သမားကုိစာနာရင္း ကၽြန္ေတာ္
တုိ႔ဘဝကုိလည္း လွမ္းျမင္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘဝ
ကုိ စာနာမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကဗ်ာကုိလည္း စာ
နာမိတယ္ဗ်ာ။ ဘဝမွာ ကၽြန္ေတာ္က လႈိင္းပုတ္တဲ့
ေက်ာက္ေဆာင္ကုိ မညာခ်င္ဘူး။ သခၤါရတရားကုိ
လည္း မညာခ်င္ဘူး။ စံပယ္ပန္းေတြကုိ မညာခ်င္ဘူး။
လမင္းႀကီးကုိလည္း မညာခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕
ညီမေလးမမျမင့္ကုိလည္း မညာခ်င္ဘူး။ ေနာက္ဆံုး
ကၽြန္ေတာ္ မညာခ်င္တဲ့ဟာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သမီး
မဟူရာကုိကုိတုိ႔ကုိ မညာခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
အင္ဂ်င္နီယာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဆရာဝန္
မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူေ႒းမဟုတ္ဘူး။ ေနာင္
ကၽြန္ေတာ္ ေသသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သမီး
မဟူရာကုိကုိက ကၽြန္မအေဖဟာ ကဗ်ာဆရာပါလုိ႔
ေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကဗ်ာဆရာ ပီေနရ
မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပီေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒီဘဝ
ႀကီးထဲမွာ တည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီဘဝႀကီးထဲမွာ
ဒါႀကီးကုိပဲ ကၽြန္ေတာ္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ဒါႀကီး
ဆုိတာ ကဗ်ာေပါ့ ကုိသင္းခုိင္ရယ္။ ခင္ဗ်ားမွာလည္း
ဒီဘဝႀကီးထဲမွာ ခင္ဗ်ား ေျပးလုိ႔လႊားလုိ႔၊ ကဗ်ာ
အေၾကာင္းပဲ ေျပာလုိ႔၊ ကဗ်ာေတြကုိပဲ ဝတ္ဆင္လို႔၊
ခင္ဗ်ားဝတ္တာက အီတလီက အကၤ်ီလည္း မဟုတ္
ဘူး။ Classic အကၤ်ီလည္းမဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ား
ဝတ္တာက ကဗ်ာအကၤ်ီ၊ ကၽြန္ေတာ္ဝတ္တာကလည္း
ကဗ်ာအကၤ်ီ၊ “ေမာင္ေက်ာ္ေဇာဟုေခၚသည္။ သူ က်ဳံး
ထဲက တက္လာသည္။ သူ႔မွာ အကၤ်ီမပါပါ” ကၽြန္ေတာ္
တုိ႔က က်ဳံးထဲက တက္လာေပမယ့္လုိ႔ အႏုပညာအကၤ်ီ
ေတြ ပါခဲ့တဲ့သူေတြေပါ့ ကုိသင္းခုိင္ရယ္။ “ေမာင္သင္း
ခုိင္ဟုေခၚသည္။ ေက်းေတာသားတစ္ေယာက္၊ သူ
က်ဳံးထဲက တက္လာသည္။ သူ႔မွာ အကၤ်ီမပါပါ” အဲဒါ
မရဘူးဗ်ာ။ “ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ဟုေခၚသည္။ သူ က်ဳံးထဲ
က တက္လာသည္။ သူ႔မွာ အကၤ်ီမပါပါ” အဲဒါ မရဘူး
ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ အႏုပညာအကၤ်ီေလးတစ္ထည္
နဲ႔ ကမၻာႀကီးအလယ္ေကာင္ကုိ ေရာက္ခဲ့ရတာပါ။
ကမၻာႀကီးအလယ္ေကာင္ကုိ ေရာက္ခဲ့ရတယ္လုိ႔ဆုိေပ
မယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ကမၻာႀကီးကုိ စကားမေျပာရ
ေသးဘူး။ ကဲ… ကုိသင္းခုိင္ေရ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလုိက္
ပါရေစေတာ့။ ဒီေန႔ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စကားဝုိင္း
ဟာ တုိင္းျပည္ကုိ စကားေျပာျခင္းဝုိင္းေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္
ေတာ္တုိ႔က အဲဒီလုိ တုိင္းျပည္ကုိ စကားေျပာတယ္လုိ႔
ေျပာေပမယ့္ ကုိသင္းခုိင္ေရ…၊ တကယ့္တကယ္မွာ
ေတာ့ တုိင္းျပည္ဂုဏ္ေဆာင္ အႏုပညာသမားရယ္လုိ႔
ဘယ္သူမွလည္း အသိအမွတ္မျပဳပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္
ေတာ္တုိ႔က တကယ့္တကယ္က်ေတာ့ ေဟာ အလုပ္
ဂုဏ္ကုိျမတ္ႏုိးတဲ့၊ ေဟာ တကယ္ပဲ အႏုပညာကုိ
တန္ဖုိးထားတဲ့ လူေတြဆုိတာကုိ တုိင္းျပည္ႀကီးက
သိပ္အသိအမွတ္ျပဳလွတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။
အဲဒီၾကားထဲက ဒီအႏုပညာ၊ ဒီကဗ်ာဆုိတာ ျဖစ္ခဲ့ရ
တာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကဗ်ာက ပုိသန္႔စင္တယ္။ ေငြနဲ
လည္း မပတ္သက္၊ ေၾကးနဲ႔လည္းမပတ္သက္၊ ေအာင္
ျမင္မႈနဲ႔လည္းမပတ္သက္၊ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔လည္း မပတ္
သက္၊ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြလုိလည္း ဝန္ႀကီးျဖစ္ဖုိ႔
မေသခ်ာ။ အေပါစားစာေရးဆရာလုိလည္း တစ္အုပ္
တစ္သိန္းမရဘူး။ အဲဒီမရတာအတြက္လည္း က်ဳပ္တုိ႔
က ဝမ္းနည္းေၾကကြဲျခင္း႐ွိတဲ့ေကာင္ေတြ မဟုတ္ဘူး။
ႏုိင္ငံတကာမွာေတာ့ ကဗ်ာဆရာဆုိတာ Higher
ပဲေပါ့ဗ်ာ။ ကုိယ့္အႏုပညာကိစၥ၊ ကိုယ္နဲ႔ရင္းၿပီးေတာ့
ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ကမၻာႀကီးရဲ႕ေထာင့္
ေလးတစ္ထာင့္ကေနၿပီးေတာ့ ကုိယ့္အႏုပညာကုိယ္
ေသခ်ာေအာင္ တည္ေဆာက္ဖုိ႔ က်ဳပ္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါ
တယ္။ တကယ့္ကုိ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ညံ့
ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ညံ့တဲ့အတုိင္းေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ ကဗ်ာ
ေတြ ည့ံတယ္ မညံ့ဘူးဆုိတဲ့ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ကၽြန္
ေတာ္ ဘာမွေျပာစရာမလုိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ႐ွိတဲ့
ေသြးကုိပဲ ကၽြန္ေတာ္ ထုတ္ျပခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္
လက္ေမာင္းေသြးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္ၿပီးေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ ထုတ္ျပခဲ့တဲ့ ကၽြန္္ေတာ့္အေဆာက္အအံုပါ။
က်န္တဲ့ကိစၥကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ႀကီးႀကီးက်ယ္
က်ယ္ ခမ္းခမ္းနားနားရယ္လုိ႔ ေျပာစရာ လံုးလံုးမ႐ွိတဲ့
သူပါ။ အဲလုိဘဝႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဒီအႏုပညာကုိ
ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးခဲ့တာပါ ကုိသင္းခုိင္ေရ။ ခင္ဗ်ား
ႀကီးကလည္း တကယ့္ကုိပဲ ကဗ်ာဆရာႀကီးလုိကုိ
တကယ္ေနထုိင္ခဲ့တဲ့သူႀကီးေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
ျပန္ၿပီးေတာ့ ခ်ဳပ္ၿပီးေတာ့ေျပာရမယ္္ဆုိရင္ ကုိသင္းခုိင္
ေရ၊ ကုိေလးေအာင္ ၆၂-ခုႏွစ္က ကုိေလးေအာင္၊
ကဗ်ာဆရာ ကုိေလးေေအာင္။ Pure Artistလုိ႔ေျပာ
ရမွာေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္သူ မေျပာေျပာ က်ဳပ္ေျပာတယ္။
က်ဳပ္ အခုိင္အမာကုိေျပာတယ္။ အႏုပညာကုိ ေသခ်ာ
ေပါက္လုပ္ခဲ့ၿပီးေတာ့ ဘာကုိမွဘဝင္မျမင့္ဘဲနဲ႔ သူရဲ
ေကာင္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကုိေလးေအာင္။ ေျပာရေတာ့မယ္။
ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆုိတာ ကုိေလးေအာင္ဆီက အနံ႔ရခဲ့
တာပါလုိ႔ က်ဳပ္က အတိအက်ေျပာလုိက္ရဦးမယ္။
၁၉၆၉- ခုႏွစ္၊ ကုိေလးေအာင္ ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာ ႐ွိတာ
ေပါ့။ “ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္ (သုိ႔မဟုတ္) ရဲေဘာ္သုိ႔တမ္း
ခ်င္း” အဲဒီမွာ က်ဳပ္က ေခတ္ေပၚကဗ်ာရဲ႔အနံ႔ကုိ ရခဲ့
တယ္။ ကုိသင္းခုိင္ေရ အဲဒီလုိ ရဲရဲေတာက္ၿပီးေတာ့
လွပတဲ့ကဗ်ာကုိ ကုိေလးေေအာင္ေရးခဲ့တယ္။ ေခတ္
ေပၚကဗ်ာရနံ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ကုိေလးေအာင္ဆီက ရခဲ့
တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုိေလးေအာင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္
(Ideal) ထားခဲ့တယ္။ ကုိေလးေအာင္ကုိ ကၽြန္ေတာ္
စံထားၿပီးေတာ့ ႀကိဳးစားမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အတြင္း
စိတ္ထဲမွာ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၿပီး အဲဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္အတုိင္း
လုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာ
ရယ္လုိ႔ မူးလုိ႔မွ ႐ွဴစရာမ႐ွိဘူးဆုိတဲ့ ႐ုိက္ခ်က္ျပင္းျပင္း
နဲ႔႐ုိက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေခတ္ေပၚကဗ်ာ
ဆုိတာ ထင္း႐ွဴးပင္ရိပ္ရဲ႕ Influence နဲ႔ပါလုိ႔ ျပ႒ာန္း
ေနတဲ့ Text လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါကုိလည္း
က်ဳပ္က လက္မခံတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒဂုန္တာရာရဲ႕
အလကၤာပါတယ္။ တဟီဟီသြားရေအာင္ ပါတယ္။
ေဒါက္တာေမာင္ျဖဴးရဲ႕အားေတြလည္း ပါတာေပါ့ဗ်ာ။
ၾကည္ေအးရဲ႕ကဗ်ာေတြလည္းပါတယ္။ “လႊင့္ပစ္လုိက္
ပါ၊ ဝါရည္ႏုိ႔ခဲ ဒီပုလဲေတြ၊ ခဲသားရင့္ရင့္၊ ဒီစိန္ပြင့္ေတြ၊
တြယ္တာစရာ၊ ေမတၱာကင္းမွ၊ ဒီဘဝမွာ၊ ဘာကုိမက္
ေမာ ေပ်ာ္မလဲ…” ဆုိတဲ့ ၾကည္ေအးရဲ႕ ကဗ်ာေတြ။
က်ဳပ္တုိ႔မွာလည္း ႐ွိပါတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ကလည္း
ေတြ႔ထားပါတယ္။ ထင္း႐ွဴးပင္ရိပ္တစ္ခုတည္း
လံုးလံုးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ထင္း႐ွဴးပင္ရိပ္မပါဘူးလည္း
မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ ကုိသင္းခုိင္ေရ၊ ခုခ်ိန္ထိ က်ဳပ္က
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ျဖစ္တဲ့အခန္း မေရာက္ေသးပါဘူး။
တုိင္းျပည္တည္သလုိ တည္ခန္းေလးမွာ စကားေတြ
ဟာ အမ်ားႀကီးေျပာေနရတုန္းပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ အဲလုိ
ေျပာေနရသလဲဆုိေတာ့ အႏုပညာဆုိတာ ထူးဆန္း
တယ္။ ကဗ်ာဆုိတာ ပုိမုိထူးဆန္းတယ္။ အဲဒီအတြက္
ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဲဒီလုိေျပာေနရျခင္းပါ။ တကယ္ေတာ့
က်ဳပ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝႀကီးကုိ ကုန္ခန္းသြားႏုိင္
ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရမယ့္ကိစၥေတြ
ျဖစ္ေနတာကုိ ခုမွပဲ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ေတြ႔ရပါလား
ကုိသင္းခုိင္ရယ္။ ခင္ဗ်ားႀကီးကလည္း တတ္လည္း
တတ္ႏုိင္ပါေပတယ္။

ကုိေခ်ာႏြယ္ေရ ခင္ဗ်ားေျပာတာ ကၽြန္ေတာ္ၾကားရ
ေတာ့ တကယ့္လြမ္းေမာဖြယ္ရာ ခံစားရတယ္ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရတယ္။ ဟုတ္ၿပီ။ ခင္ဗ်ား ျပည္မွာေန
တဲ့ကာလေတြ၊ ၆၉-ကာလေတြ၊ ကုိေအာင္သန္းကုိ
အမွတ္ရတယ္။ ခင္ဗ်ား ဦးေလးေပါ့ေလ။ ကုိေအာင္
သန္းနဲ႔ ေမာင္ေလးေအာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ သူတုိ႔
ေတြ႔တဲ့အခါမွာ ကၽြန္္ေတာ္ မ႐ွိဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆံုေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ခင္ဗ်ား
ျပည္မွာ။ အဲဒီခါမွ အရင္က နာမည္တစ္ခု။ ခု သုခမိန္
လႈိင္၊ ေမာင္စိမ္းခက္(ျပည္) နာမည္နဲ႔ ႐ႈမဝမွာ ကဗ်ာ
ေရးေနတဲ့ကာလကုိ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္ရေနတယ္။
အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံတကာမွာ ျပင္းထန္
ေနတဲ့ ဗီယက္နမ္ကာလေလဗ်ာ။ ေမာင္စိမ္းခက္ကုိ
ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ေမာင္စိမ္း
ခက္ (သုခမိန္လႈိင္)ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးေတြ၊ ျပည္ရဲ႕လႈပ္
႐ွားမႈေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္တယ္ဗ်ာ။

ကုိသင္းခုိင္ရယ္ ခင္ဗ်ားကလည္း ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့
ျဖစ္ေနပါလား။ ေမာင္စိမ္းခက္(ျပည္)နဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔
သူငယ္ခ်င္းဘဝကုိ ခင္ဗ်ားပဲ ဆက္သြယ္ေပးခဲ့တာ
ေလ။ ခင္ဗ်ား မမွတ္မိဘူးတဲ့လား။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက
ေမာင္စိမ္းခက္(ျပည္)ဆိုတဲ့လူနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း
မျဖစ္ၾကေသးဘူး။ ခင္ဗ်ားလာမွ ျဖစ္ခဲ့တာေလ။
ခင္ဗ်ား အဲဒါ မမွတ္မိဘူးလား။

ကုိေခ်ာႏြယ္ ခင္ဗ်ားေျပာမွ ကၽြန္ေတာ္ သတိရတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၆၉-ခုႏွစ္၊ ခုဆုိ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္႐ွိၿပီေပါ့
ဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ခင္ဗ်ား
ဦးေလး ကုိေအာင္သန္းရယ္၊ ေမာင္ေလးေအာင္ရယ္
လာၾကတယ္။ ခင္ဗ်ားအေဖ ဦးေက်ာ္ျမင့္ႀကီးကေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ဝမ္းပန္းတသာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းက
ခင္ဗ်ားအေဖ ဦးေက်ာ္ျမင့္ႀကီးက ျပည္မွာ ေနခဲ့တယ္။
နယ္ပုိင္ဝန္ေထာက္ႀကီးပါပဲ။ အဲဒီအခါက်မွ ကၽြန္ေတာ္
မွတ္မွတ္ရရ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း အသက္ႀကီးေတာ့
ေမ့သြားတာေတြ ႐ွိတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ေပၚလာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီက်ေတာ့ ေမာင္စိမ္းခက္(ျပည္)ကုိ
စၿပီးေတြ႔ဖူးတာ။ ဟုတ္တယ္။ ထပ္ဆင့္ဟုတ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပန္ေတြးၾကည့္လုိက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ခု
မွတ္မိၿပီ။

ကုိသင္းခုိင္ လူငယ္ေတြထဲမွာ အတူေန၊ အသစ္ေတြ
ထဲမွာ အတူေန၊ ခင္ဗ်ားျဖစ္ေနတာကုိ ခင္ဗ်ား မသိ
ဘူးလား။ က်ဳပ္ကလည္း က်ဳပ္ သစ္ေနတယ္။ ဘာ
ေၾကာင့္လဲ၊ က်ဳပ္လည္း လူငယ္ေတြနဲ႔အတူေန၊ လူ
ငယ္ေတြနဲ႔အတူစား၊ လူငယ္ေတြစကားကုိ နားေထာင္၊
လူအားလံုးဆီက က်ဳပ္ကလည္း သင္ယူေနတဲ့သူ ျဖစ္
တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔က သစ္ခဲ့ရ
တာ။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္တုိ႔ေဖာ္က်ဴးတဲ့ အႏုပညာေတြ
သစ္ခဲ့ရတာ။ အဲဒါဟာ ကဗ်ာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာသစ္ေရး ေျပာေနရတာ။ ကဗ်ာ
သစ္ေရးကုိ ကၽြန္ေတာ္တည္ေဆာက္ေနရတာ၊ ခင္ဗ်ား
ကဗ်ာသစ္ေရးကုိ လက္ခံေနတဲ့သူ၊ ကဗ်ာတည္
ေဆာက္ေနတဲ့သူ၊ က်ဳပ္က တစ္ေျပးညီတည္း တန္္ဖုိး
ထား၊ တစ္ေျပးညီတည္း တြဲလာခဲ့တာဗ်ာ။ ႏွစ္အစိတ္
ေတာင္႐ွိၿပီ ကုိသင္းခုိင္ေရ။ ကဗ်ာသစ္ေရး ကဗ်ာ
အသစ္ကိစၥၾကားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္ေျပာလုိက္ဦး
မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ေမာင္စိမ္းခက္(ျပည္)၊ အခု သုခ
မိန္လႈိင္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလူနဲ႔ အဲဒီလုိ ခင္ဗ်ားေတြ႔ေပးခဲ့သ
လုိ ခင္ဗ်ားပဲ ေတြ႔ထိေပးခဲ့တာေလ။ အဲဒါေၾကာင့္
က်ဳပ္တုိ႔က သူငယ္ခ်င္းဘဝကုိ အဲဒီ ၁၉၇၀-မွာ
ေရာက္ခဲ့တာ။ အဒီေတာ့ တစ္ဆက္တည္းပဲဆက္ေျပာ
လုိက္မယ္ ကုိသင္းခုိင္ရယ္။ ေဂၚရာကုန္းက တပ္ၾကပ္
ႀကီး ဝင္းထိန္ေပါ့။ ေဖာ္ေဝးဆီ ခင္ဗ်ား ေခၚသြားခဲ့
တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ က်ဳပ္တုိ႔က သူငယ္ခ်င္းဘဝကုိ
ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ခင္ဗ်ား မမွတ္မိဘူးလား ကိုသင္း
ခုိင္ရယ္။ အဲဒီကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ သူငယ္
ခ်င္းအစစ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။

ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေစာကဝန္ခံထား
သလုိပဲ။ အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္၊ ေျခာက္ဆယ္နီးပါး
ျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့မယ္ တစ္ခါတစ္ရံ သတိေလးေတြ
ေမ့တတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားေဖာ္တဲ့အခါက်မွ ကၽြန္ေတာ္
ဖ်တ္ခနဲသတိရမိလုိက္္္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေဂၚရာ
ကုုန္းက တပ္မေတာ္မွတ္တမ္း႐ုံးက ေဖာ္ေဝးေခၚ တပ္
ၾကပ္ႀကီးဝင္းထိန္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီလုိျဖစ္တဲ့
ေနျပည္ေတာ္က စိမ္းေမာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မုိးေဝကုိ ေခၚခဲ့
တယ္။ အဲဒီတုန္းက တစ္ရာတစ္ဆယ့္တစ္လမ္း မုိးေဝ
ေပါ့ဗ်ာ။ ေတာင္ညြန္႔ဂတ္တဲနားနီးတဲ့ မုိးဝ။ အဲဒီလုိပဲ
ေလတပ္က အုန္းသစ္တုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေခၚခဲ့တာေတြးၿပီး
ေတာ့ တစ္ရာတစ္ဆယ့္တစ္လမ္း ဗာဒံပင္ရိပ္မွာ အား
လံုးစံုၾကတာေပါ့။ အဲဒီအခါမွာ ကုိမင္းေက်ာ္၊ ကုိညြန္႔
ၾကဴး၊ ကုိနတ္ႏြယ္တုိ႔ စစ္တုရင္ ထုိးၾကတယ္။ ကၽြန္
ေတာ္တုိ႔ အဲဒီမယ္ (နစ္ကဆင္နဲ႔ စစ္တုရင္ထုိးျခင္း)ကုိ
အဲဒီကရတာပဲ ကုိေခ်ာႏြယ္ေရ။

အဲဒီတုန္းက ေဖာ္ေဝးက မုိးေဝမွာ ဝင္ခဲ့တာ။ “ေက်ာခ်
ဖုိ႔တစ္ေနရာ''ကဗ်ာနဲ႔ ေဖာ္ေဝးက ဝင္ခဲ့တယ္။ က်ဳပ္က
မုိးေဝမွာ ၁၉၆၉-ခုႏွစ္။ ခုန ကုိေလးေအာင္ရဲ႕ “ဗုိလ္
ေအာင္ေက်ာ္ (သုိ႔မဟုတ္) ရဲေဘာ္သို႔ တမ္းခ်င္း” ၿပီး
ရင္ ကၽြန္ေတာ္ “ေ႐ႊ” ဆုိတဲ့ အခ်စ္ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္
နဲ႔ က်ဳပ္က မုိးေဝကုိ အေစာဆံုးဝင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္
တုန္းက မုိးေဝဟာ (၃၈)လမ္းမွာပဲ ႐ွိေသးတယ္
ကုိသင္းခုိင္ေရ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီတုန္းက ကုိေအာင္
ေက်ာ္ႀကီးတုိ႔ ႐ွိသေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလုိဘဝေတြနဲ႔ ကၽြန္
ေတာ္တုိ႔ ေနခဲ့တာေပါ့။ ကုိနတ္ႏြယ္တုိ႔လည္း အဲဒီ
အခ်ိန္တုန္းကတည္းက မားမားမတ္မတ္ႀကီး။ အဲဒီလုိ
နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မုိးေဝကုိ ေရးခဲ့တယ္။ ေနာက္ပုိင္းက်
ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က “ဘတ္စ္မွတ္တုိင္”ကုိ ေရးခဲ့
တယ္။ သုခမိန္လႈိင္က “ေႏြဦးညေနခင္း”ကုိ ေရးခဲ့
တယ္။ “ေ႐ႊဆံေတာ္ဘုရား၊ ဓာတ္ေလွကားဝ၊ ေ႐ွ႕က
ေျမကြက္၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ၊ ကဗ်ာဆရာေလ၊
အီတလီသူ၊ ၿမိဳ႕သူေတာသူဘုရားဖူး” အဲဒီလုိေရးခဲ့
တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာအသစ္ေတြ
ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ဘတ္စ္မွတ္တုိင္က အဲဒီအခ်ိန္က
တည္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ‘ဇ’ကေလး နည္းနည္းေပၚ
သလုိေတာ့ ေျပာရေတာ့မယ္။ ဘတ္စ္မွတ္တုိင္တစ္
တိုင္သာ ငုိင္ငုိင္ႀကီး က်န္ရစ္ခဲ့တာပါဗ်ာ…ဆုိလုိ႔ အဲဒီ
လုိ စကားေျပာရစ္သမ္ကုိ စတင္ခဲ့တဲ့ဘဝေပါ့ဗ်ာ။

ကုိေခ်ာႏြယ္ေရ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆယ္ရာစုရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္
တုိ႔မုိးေဝ ခင္ဗ်ားလည္း ျဖတ္သန္း ႏွစ္ဆယ္ရာစုရဲ႕
မုိးေဝပါ။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ စကားေျပာရစ္သမ္ စကား
ေျပာဘာသာေဗဒဟာ အဲလုိစီးဝင္ၾကတာပဲ။ ဟုတ္ၿပီ။
ခင္ဗ်ားျပန္ေျပာတဲ့ကာလေတြ ကၽြန္ေတာ္ တေရးေရးနဲ႔
ဟုိေဝးေဝးကဟာေတြ သတိရမိတယ္။ အတိတ္ေတြ
ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီျပန္လာၾကပါတယ္။ ဟုတ္ၿပီ။ သုခ
မိန္လႈိင္၊ ေဖာ္ေဝး၊ ခင္ဗ်ား၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔နဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ၾက
တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဟာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာရဲ႕
ဖန္တီးမႈကုိ စတင္ၿပီးေတာ့့ စုစည္းခဲ့တဲ့အင္အားစု
တစ္ရပ္၊ တပ္မွဴးႀကီးေတြ မဟုတ္ေပမယ့္ ဆာဂ်င္ႀကီး
ေတြျဖစ္တယ္လုိ႔ က်ဳပ္ ယံုၾကည္တယ္။

ဟုတ္ၿပီ ကုိသင္းခုိင္ေရ။ ခင္ဗ်ားကလည္း ေတာ္ေတာ္
ႏွိမ့္ႏွိမ့္ခ်ခ်နဲ႔ ဘဝင္မျမင့္တဲ့သူကုိးဗ်။ တကယ္ေတာ့
လည္း ဆာဂ်င္ေတြ၊ တပ္မွဴးေတြ၊ တပ္သားေတြ
မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
က အႏုပညာၿမိဳ႕သိမ္းတုိက္ပြဲေတြ၊ အႏုပညာတုိင္း
ျပည္သိမ္းတုိက္ပြဲေတြ၊ အႏုပညာကမၻာသိမ္းတုိက္ပြဲ
ေတြ ဆင္ႏႊဲေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြပဲ သေဘာထားလုိက္
ပါဗ်ာ။

ဟုတ္တယ္ ကုိေခ်ာႏြယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အား
လံုးကုိ ၿခံဳငံုေျပာရရင္လည္း အရာရာကုိ ႏွိမ့္ခ်ရမယ့္
သေဘာပါ။ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္
တုိ႔ေတြဟာ အဆင့္၊ ရာထူး၊ ဘာညာ မေျပာၾကေပ
မယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ နားလည္ယံုၾကည္တယ္
ကုိေခ်ာႏြယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က စြန္႔ခြါရမယ္ဆုိလည္း ကုိသင္းခုိင္
ေအာင္ျမင္စြာဆုတ္ခြါဖုိ႔ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဲလုိ
အထက္တန္းက်ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဲဒီလုိ
ရည္မြန္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဲဒီလုိ သည္းညည္း
ခံခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဲဒီလုိ စိတ္႐ွည္ခဲ့ပါတယ္။
ကုိသင္းခုိင္ေရ တကယ့္တကယ္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
က Long March ေပါ့။ အႏုပညာခရီး႐ွည္ႀကီးကုိ
ခ်ီတက္လာရတဲ့သူေတြျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က
Long March ေပါ့ဗ်ာ။ ယင္ယန္ Speech ကုိ
လည္း က်ဳပ္တုိ႔က သိခဲ့ရ။ ေဘာ့ဒုိင္လင္ကုိလည္း
သိခဲ့ရ။ ဒီလန္ေသာမတ္စ္ကုိလည္း သိခဲ့ရ။ မာယာ
ေကာ့ဖ္စကီးကုိလည္း သိခဲ့ရ။ ပီကာဆုိကိုလည္း သိခဲ့
ရ။ စပိန္ဟာ က်ဳပ္္တုိ႔လုိ င႐ုတ္သီးအစပ္စားတဲ့ႏုိင္ငံ။
ကုိလံဗတ္စ္တုိ႔ ႏုိင္ငံ။ ပီကာဆုိတုိ႔ ႏုိင္ငံ။ စပင္ဆာတုိ႔
ႏုိင္ငံေပါ့ဗ်ာ။ ကုိလံဗတ္စ္တုိ႔ စပိန္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီစပိန္က
ဘာစီလုိနာေတာင္ၾကားက မုိးၿခိမ္းသံကုိလည္း က်ဳပ္
တုိ႔က ၾကားခဲ့ရ။ ကဗ်ာဆရာဆုိတာ အဲဒီလုိအာ႐ုံက
ခပ္မ်ားမ်ား၊ အဲဒီလုိ intelligent ေတြ အဲဒီ Ima
gine ေတြနဲ႔ ေနထုိင္ခဲ့ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တုိ႔
မွာေတာ့ အတိအက် အတိဒုကၡေတြနဲ႔ပါ။ အဲဒီ အတိ
ဒုကၡေတြကပဲ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕ကဗ်ာေတြကုိ လွေစခဲ့တာ
ေပါ့။ တခ်ဳိ႕က ေျပာၾကတယ္။ ေတာ္လွန္ကဗ်ာမွာ
ဘာမွမ႐ွိဘူးလုိ႔။ ဟာဗ်ာ “ေၾကြတာကုိက ပြင့္ျခင္းပဲ”
ဆုိတဲ့ဟာ ေတာ္လွန္ကဗ်ာမွာ မ႐ွိဘူးတဲ့လားဗ်ာ။ ျငင္း
ဆုိမတဲ့လား။ “ေၾကြတာကုိက ပြင့္ျခင္းပဲ” ကၽြန္ေတာ္
တုိ႔က “ေၾကြတာကုိက ပြင့္ျခင္းပဲ”။ ကဗ်ာဆရာဟာ
အဲဒီလုိနည္းနဲ႔ပဲ ေနထုိင္၊ အဲဒီလုိနည္းနဲ႔ပဲ အသက္႐ွင္၊
အႏုပညာဆုိတာေတာ့ဗ်ာ အသက္႐ွင္ေနတာကုိက
အႏုပညာပဲ။ ဟင္းခ်က္အတတ္ပညာလည္း အႏု
ပညာပဲဗ်။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ က်ဳပ္တုိ႔ကဗ်ာက ဘာမွကုန္း
ေကာက္စရာမ႐ွိဘူးလုိ႔ ေျပာတာက်ေတာ့လည္း က်ဳပ္
က စိတ္ေတာ္ေတာ္ ဆင္းရဲတယ္။ ေၾသာ္… ဒင္းတုိ႔
မသိၾကပါလား။ “ေၾကြတာကုိက ပြင့္ျခင္းပဲ” ႐ွိတယ္ဗ်။
၁၉၆၉-၇၀ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မုိးေဝမွာ ကဗ်ာေရးတဲ့အခ်ိန္
တုန္းက နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္
ေရး၊ ဆုိ႐ွယ္လစ္ေရးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရးခဲ့ရတဲ့
အပုိင္းေတြ ႐ွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္
တုိ႔က အဲဒီလုိနည္းနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
အႏုပညာကုိ တည္ေဆာက္ခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
အႏုပညာမေျမာက္ဘူးလုိ႔ လာမေျပာနဲ႔။ သူတုိ႔ဘက္
ကလည္း အႏုပညာမေျမာက္တာေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ဘက္ကလည္း အႏုပညာမေျမာက္တာေတြ ႐ွိခဲ့ပါ
တယ္။

ေတာ္လွန္ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ တခ်ဳိ႕လူေတြက
လည္း ေျပာၾကတယ္ဗ်ာ။ ကဲ... အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာ္
လွန္ေရးေကာင္စီကလည္း တက္ေနၿပီ။ ေတာ္လွန္ေရး
စကားလံုးသံုးဖုိ႔ အခြင့္သာလာၿပီ။ ဟုတ္တယ္ ကုိေခ်ာ
ႏြယ္၊ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ကိစၥမွာ ေတာ္လွန္ဆုိတဲ့စကားလံုး။
အဲဒီေတာ့ ကၽြတ္ေတာ္တုိ႔ ဖတ္ဖူး၊ သိိဖူးတာကေတာ့
ဘာသာေဗဒက ဘက္မလုိက္ဘူး။ ေတာ္လွန္ဆုိတဲ့
စကားက နဝေဒးက စသြားတဲ့ စကားလံုး။ ဦးသိန္း
ေဖျမင့္သံုးခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိတယ္။ အဲဒီေတာ့
ဟုတ္ၿပီ၊ အရင္း႐ွင္မွာလည္း ေတာ္လွန္မွာပဲ။ ဟုတ္ၿပီ၊
အရင္း႐ွင္ေတာ္လွန္ေရး၊ စက္မႈလက္မႈေတာ္လွန္ေရး၊
ပစၥည္းမဲ့ေတာ္လွန္ေရး၊ ျပည္သူ႔အျမင္ေတာ္လွန္ေရး၊
ေတာ္လွန္ေတြ႐ွိၾကတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကုိေခ်ာႏြယ္ေရ၊
က်ဳပ္တုိ႔ကုိ အုတ္ေရာေရာ၊ ေက်ာက္ေရာေရာေျပာ
တာ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ေတြဆုိတာကေတာ့ ခင္ဗ်ားသိ၊ လူ
ေတြသိဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာ
တယ္ဗ်ာ။ ကုိင္း… ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔၊ ေမာင္
ေလးေအာင္တုိ႔၊ ရန္ကုန္အေ႐ွ႕ပုိင္းမွာ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့
ကာလ။ အဲဒီကာလေတြကလည္း ရန္ကုန္အေ႐ွ႕ပုိင္း
ကာလမွာ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီျဖစ္ခဲ့တဲ့ကာလမွာ
ခင္ဗ်ားတုိ႔၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆံုဆည္းခဲ့ၿပီ။ မုိးေဝျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
အဲဒါကုိ တခ်ဳိ႕ပုဂၢဳိလ္ေတြက ေျပာတာေတာ့ ဒီလုိဗ်။
ေခတ္ဆုိတဲ့စကားလံုးကုိ စဥ္းစားစရာျဖစ္တယ္၊ သတ္
သတ္မွတ္မွတ္ ေျပာႏုိင္တာက ဆရာနတ္လက္ထက္
ေတာ္လွန္ကဗ်ာတဲ့ မုိးေဝမွာေရးၾကတယ္၊ ပုစြန္ေတာင္
အုပ္စု ညီၫြတ္ေရးပဲ။ မုိးေဝလူငယ္ထုကုိ ကုိယ္စား
မျပဳဘူး။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကတၱီပါညီညြတ္ေရး
မဟုတ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မုိးေဝလူငယ္ထု
ကုိ ကုိယ္စားျပဳမယ္ဆုိရင္ ေတာ္လွန္ကဗ်ာ တစ္၊ ႏွစ္၊
သံုး စသည္ျဖင့္ ထြက္လာရမယ္။ အဲဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္
ၿပီး ကိုေခ်ာ အျမင္ေျပာဗ်ာ။

ကုိသင္းခုိင္၊ ခင္ဗ်ားကေမးတာလည္း မဟုတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္က ေျဖတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီၾကားထဲ
ကေန တစ္ခုေတာ့ေျပာလုိက္ပါရေစ။ သူတုိ႔မပါလုိ႔ျဖစ္
မွာပါဗ်ာ။

ကုိေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဟာ
စိတ္ကူးအေတြးနဲ႔ ရစ္သမ္နဲ႔ ေရးဖြဲ႔တာလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္
ခံစားမိတယ္။ အဲဒီေခတ္ေပၚကဗ်ာကုိ ဒီေန႔ၾကည့္တဲ့
အခါ တခ်ဳိ႕လည္း ေျပာၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေမာင္သာႏုိး
ရဲ႕ ထင္း႐ွဴးပင္ရိပ္ကေနၿပီးေတာ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာျဖစ္
တယ္လုိ႔ တခ်ဳိ႕ေတြက ေျပာၾကတယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း
ၾကားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ၾကားတယ္။ ကၽြန္
ေတာ္ ခင္ဗ်ားကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
ေျပာမယ္။ ေျပာတဲ့အခါမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္က
ေျမွာက္ပင့္ၿပီး ေျပာတာမ်ဳိးမဟုတ္။ အလုပ္ကုိေျပာ
မယ့္သေဘာျဖစ္တယ္။ ဥပမာ-ခင္ဗ်ားရဲ႕“ဆတ္သြား”၊
ခင္ဗ်ားရဲ႕ဟန္က ေခတ္ေပၚကဗ်ာရဲ႕ေဘာင္ထဲမွာ
အမ်ားႀကီးဝင္တဲ့သူျဖစ္တယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ ရစ္သမ္
ကၽြမ္းက်င္တဲ့ပုဂၢဳိလ္တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ ျပည္သူ
ေတြရဲ႕စကားလံုးေတြကုိ ကၽြမ္းက်င္တယ္။ ႏွံ႔စပ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔လုိခ်င္တဲ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာရဲ႕
လမ္းေၾကာင္းမွာ ခင္ဗ်ားကုိ ဘြားကနဲေတြ႔လုိက္တယ္။
ဥပမာ ခင္ဗ်ားရဲ႕“ဆတ္သြား” ဆုိရင္ က်ယ္ျပန္႔တဲ့
ရင္အုပ္ကားကားနဲ႔ အသားနီနီ၊ ယာေတာမ်ားက မီးခုိး
လံုး၊ ေတာစိမ္း၊ ေခ်ာင္းနက္နဲ႔ ေမွာ္သားျပည့္သိပ္ေလ
ေတြ၊ သူ႔အဆုတ္ႀကီးထဲပစ္သြင္းလုိက္တယ္။ အဲဒီစာ
သားဟာ ျမန္မာအဆန္ဆံုး၊ အမ်ဳိးသားအဆန္ဆံုး၊
အင္မတန္လွပတဲ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာရဲ႕အဂၤါေတြျဖစ္တဲ့
ရစ္သမ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ဟုတ္ၿပီ… ခင္ဗ်ား
ေျပာျပတဲ့ ဆတ္သြားထဲမွာပဲ ကမၻာလံုဝန္းႀကီးကုိ
ေတာင္မွ ထည့္ထုပ္ပစ္ႏုိင္္တဲ့ အင္ဖက္ကားကားႀကီး
ေတြ၊ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အတိႆယဝဝုတၱိလုိ႔ေခၚ
လုိ႔ရတဲ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာအင္အားေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္
မွတ္မိတယ္။ မာယာေကာ့ဖ္စကီးရဲ႕ကဗ်ာထဲမွာ လီနင္
ကြယ္လြန္ၿပီလုိ႔ၾကားရတဲ့အခါ တစ္ကမၻာလံုးက လီနင္
အတြက္ ပူေဆြးဝမ္းနည္းတဲ့မ်က္ရည္ေတြဟာ ကမၻာ
ႀကီးျမဳပ္ေလာက္တယ္ဆုိတဲ့ပုံစံမ်ဳိး။ အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ား
မွာ လွပတဲ့သေကၤတေတြပါတယ္။ နိမိတ္ပံုပါတယ္။
ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဆတ္သြားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ကၽြန္
ေတာ္ တစ္နံတစ္လ်ားသြားၿပီးေတာ့ ေရာက္ခဲ့တယ္။
ဆရာျမသန္းတင့္ကအစ ခင္ဗ်ားကဗ်ာ ဆတ္သြားကုိ
ႀကိဳက္ခဲ့တယ္။ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ ကုိသင္းခုိင္လုိ႔၊ ဆရာ
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အဲလုိ ေျပာဖူးခဲ့တယ္။ ေရာက္တဲ့ေနရာ
တုိင္းမွာ အဲသလုိပဲ။ ခင္ဗ်ားဆတ္သြားဟာ မေကြး
တုိင္းမွာ လူမသိသူမသိေနရာေလးကေန လူသိ႐ွင္သိ
ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ကဗ်ာအဂၤါ
ေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တာ ခင္ဗ်ားရဲ႕
နိမိတ္ပံု။ “ကေလးအေမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ႏုိ႔ပိန္နဲ႔တူတဲ့
ဘတ္သီးေတြ” အဲဒါဟာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာရဲ႕သေဘာ
မွာ နိမိတ္ပံုပဲ။ မိခင္ရဲ႕ႏုိ႔နဲ႔ Equal ဘတ္သီးဆုိတာ
႐ွိရင္ အဲဒါမ်ဳိးကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကဗ်ာဆရာေတြက
မာယာေကာ့ဖ္စကီးေျပာသလုိ ယူေရနီယံသတၱဳ တူး
ေဖာ္တဲ့ေနရာမွာ ခင္ဗ်ားေဖာ္လုိက္တာကုိ က်ဳပ္ ႀကိဳက္
တယ္ဗ်ာ။ ကုိေခ်ာႏြယ္ေရ… ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခတ္ေပၚ
ကဗ်ာမွာ ၇၀-ခုႏွစ္ကစၿပီးလာခဲ့ရာမွာ ခု ၉၄-ေရာက္
ၿပီေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီရဲ႕အဂၤါအစိတ္အပုိင္းတခ်ဳိ႕ကုိ ကၽြန္
ေတာ္ ေျပာၿပီးၿပီ။ ေမာင္သာႏုိးရဲ႕ထင္႐ွဴးပင္ရိပ္ကုိ
လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
လူငယ္ေတြအတြက္ တစ္စိတ္တစ္ပုိင္း ေက်းဇူး႐ွိတယ္
လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းဘူး၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေမာင္သာႏုိး
ေၾကာင့္လုိ႔ ဆုိတာကေတာ့ ကုိသာႏုိးကလည္း လက္
ခံမွာမဟုတ္ဘူး။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာမွာ တခ်ဳိ႕ကေတာ့
အမ်ဳိးသားဟန္နဲ႔ ကင္းလြတ္ၿပီးေတာ့ ႏုိင္ငံျခားဆန္
ေရးေတြ လုပ္သြားတာေတြ႔ဖူးတယ္။ ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြန္
ေတာ္ေတြ႔တဲ့အခါမွာေတာ့ လတ္ဆတ္တဲ့အမ်ဳိးသား
ဟန္နဲ႔ ႏုိင္ငံျခားဟန္ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ပံုစံမ်ဳိး၊ အလကၤာ
ေတြ ေပါင္းစပ္တဲ့အခါမွာလည္း ခင္ဗ်ားက ထူးျခား
တယ္။ ဒါေပမဲ့ အခု ခင္ဗ်ားရဲ႕ဆတ္သြားထဲ ကၽြန္ေတာ္
ေမ့သြားတာတစ္ခု႐ွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေမာ္ဒန္
သမားေတြ ေ႐ွာင္႐ွားရမယ့္တစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဘာ
သြားေတြ႔သလဲေျပာရရင္…(အရာအားလံုး ထြားက်ဳိင္း၊
ဝဖီး၊ ခုိင္ၿဖီးလြန္းလွတဲ့…) လွတယ္၊ ေကာင္းတယ္၊
ဒါေပမဲ့ ခုိင္ၿဖီးလြန္းလွကုိ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာမက်ဘူး
ဗ်ာ။ ဟုတ္ၿပီ ဒါေလးက အနည္းအက်ဥ္းေျပာရတဲ့
ကိစၥ။ ကုိေခ်ာႏြယ္... ခင္ဗ်ားအေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ ခင္ဗ်ား
ေရးေနတဲ့ ကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔လူငယ္ေတြ
ကလည္း ၾကားခ်င္လိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္ေပၚ
ကဗ်ာရဲ႕ အရိပ္နိမိတ္ေျပာသြားတယ္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာ
ကုိ ဆန္႔က်င္တဲ့သူေတြကလည္း တစ္မ်ဳိး႐ွိတယ္။ အဲဒီ
ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကုိ အ႐ွည္ႀကီးေမးခြန္းထုတ္
ခဲ့တယ္။ ဘယ္ကဗ်ာဆရာကုိမွ အဲဒီလုိေမးခြန္းမထုတ္
ခဲ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကုိေခ်ာႏြယ္ ေခတ္ေပၚကဗ်ာရဲ႕အရိပ္
နိမိတ္၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕အေတြ႔အႀကံဳ၊ ခံစားမႈ၊ အေတြး၊ ရစ္
သမ္ေတြကုိေတာ့ လူငယ္ေတြအားလံုး၊ လူသားအား
လံုးနားလည္ေအာင္ ေျပာပါဗ်ာ။

ဘယ္ကဗ်ာဆရာကုိမွ ဒီလုိ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ မေမး
ခဲ့ဘူးဆုိတဲ့အတြက္ ကုိသင္းခုိင္ေရ ခင္ဗ်ားကုိ ေက်းဇူး
ဥပကာရ တင္႐ွိလုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပ္
ေတာ့ တတ္တတ္ကၽြမ္းကၽြမ္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့
အႏုပညာဆုိတာ ဆန္းတယ္ဆုိတာကုိေတာ့ ကၽြန္
ေတာ္ ဒီထဲမွာပဲ ေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကမၻာ့
စာေပကလာတယ္။ အဲဒါက ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း
ေျပာရလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကုိသင္းခုိင္
ေရ ခင္ဗ်ားကလည္း ကမၻာသူ ကမၻာသားကုိး။ ကၽြန္
ေတာ္လည္း ကမၻာသူ ကမၻာသားျဖစ္ေနတာကုိး။ အဲဒီ
ေတာ့ ကမၻာႀကီးေပၚမွာ ေနထုိင္သက္႐ွိႀကီးျပင္းေနတဲ့
သူေတြ ဒီကမၻာႀကီးကုိ အလွစီျခယ္ခ်င္တဲ့သူေတြဟာ
ကဗ်ာဆရာျဖစ္တယ္။ အဲဒီနည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစား
ျဖတ္သန္းခဲ့တာပါ။ သိပ္ၿပီးႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာ
စရာဆုိစရာ ကုိယ္ေရးရာဇဝင္ေတြေတာ့ သိပ္မ႐ွိပါ
ဘူး။ လြတ္လပ္ေရးတည့္တည့္ေလာက္မွာ ေမြးတယ္။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေက်ာင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကၽြန္
ေတာ္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ ေ႐ွ႕က ကၽြန္
ေတာ္ေျပာထားသလုိ ကၽြန္ေတာ္ အားလံုးဆီက သင္
ၾကားခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကမၻာေလာ
ကႀကီးကုိ ျပန္လည္သင္ၾကားဖုိ႔ေရာက္လာတဲ့ Tea
cher တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူး ကုိသင္းခုိင္
ေရ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆက္လုိက္ၾကရေအာင္။ ကမၻာ
ေလာကႀကီးဟာ တကယ္ေတာ့ ဇာတ္ခံုႀကီးပဲ။ လူေတြ
အားလံုးကလည္း ဇာတ္လုိက္ေပါ့။ သူတုိ႔မွာ ဘဝအနာ
ေတြ၊ ဘဝခံစားခ်က္ေတြကုိ တစ္ပုိဒ္ခ်င္း တစ္လံုးခ်င္း
သီးျခားစပ္သြားတဲ့ ကဗ်ာေတြ သူတုိိ႔မွာ ႐ွိၾကတယ္။
အဲဒါေတြကုိပဲ ကၽြန္ေတာ္ ႐ွာေဖြေကာက္ယူၿပီးေတာ့
ေရးျခယ္သီကံုးခဲ့ပါတယ္။ ဥပမာ ကၽြန္ေတာ္ ျမစ္ကုိ
ျဖတ္ကူးတဲ့အခါက်ေတာ့ ဆယ္ျပားသာရတဲ့ ကုတုိ႔
သမားႀကီးက စပ္ခဲ့တဲ့ကဗ်ာတစ္ပုိဒ္ ႐ွိတယ္။ သူဟာ
ကဗ်ာဆရာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ေျပာေပမဲ့ ကဗ်ာဆရာပါ။
သူက ဘာေျပာလဲဆုိေတာ့… “ပူတာေတာ့ မေျပာနဲ႔
ေမာင္ရင္ေလးေရ…၊ က်ဳပ္ရင္ကုိ ဆန္နဲ႔ေပါက္ရင္
ေပါက္ေပါက္ပြင့္ရေစမယ္…”တဲ့။ ေဟာ အဲဒီအပုိဒ္
ေတာင္မွ ခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိျပန္လည္
တင္ျပရမယ္ဆုိတာေတာင္ မသိေသးတဲ့ကိစၥေတြ
႐ွိပါတယ္။

ကဲ.. ကုိေခ်ာႏြယ္ေရ.. ကုိသာႏုိးကုိ ျပန္စၾကရေအာင္၊
ကုိသာႏုိးကုိ ျပန္စရမယ္ဆုိတာကလည္း ကၽြန္ေတာ္
လည္း ႀကံဳတုိင္း စာမ်က္ႏွာတုိင္းမွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။
ကုိသာႏုိးရဲ႕အမွာစာတစ္ခုေပါ့။ အဲဒီအမွာစာကေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ပထမ
အႀကိမ္အထုတ္မွာ ပါခဲ့တဲ့အမွာစာေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား
လည္း သိၿပီးသားပါ။ အဲဒီ ကုိသာႏုိးအမွာကုိေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူငယ္ေတြ ေထာက္ခံတယ္ဗ်ာ။ လြယ္
လြန္းျခင္းေခ်ာက္ကမ္းပါး၊ စကားေျပဆန္လြန္းျခင္း
ေခ်ာက္ကမ္းပါး၊ ဂမၻီရဆန္လြန္းျခင္းေခ်ာက္ကမ္းပါး
လြတ္မွ ေခတ္ေပၚကဗ်ာျဖစ္တယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
လက္ခံတယ္။ အဲဒီကိစၥကုိ ကုိေခ်ာ ဆက္ၿပီးေတာ့
ေျပာဗ်ာ။

အျငင္းပြားစရာ မ႐ွိလုိပါဘူး ကုိသင္းခုိင္ရယ္…။ ဒါ
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ အတိအက်ႀကီးကုိ သတိထားရ
မယ့္အခ်က္အလက္ေတြ၊ ကုိသာႏုိးရဲ႕ေစတနာကုိ
လည္း ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းျမင္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ လွမ္းျမင္
တဲ့အတြက္ ဒီအခ်က္ကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာတူ
တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲ
တမ္းေ႐ွာင္႐ွားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာေတြမွာလည္း
အဲဒီအခ်က္္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲတမ္း သတိႀကီး
စြာထားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ
ေရးျခယ္တဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ဟာ
မေသခ်ာဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ လႊင့္ကုိပစ္ထားတာ။
ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေပးပုိ႔ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ရၿပီလား
ဆုိရင္ေတာ့ တစ္ပုိဒ္ေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ လွမ္းေပးပုိ႔ပါတယ္။
ေခတ္ေပၚကဗ်ာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ကမၻာႀကီးတစ္ခု
လံုးမွာ႐ွိတဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေ႐ွ႕ဘက္က
ကဗ်ာဆရာေတြ႐ွိတယ္။ ႐ွင္မဟာရ႒သာရတုိ႔႐ွိတယ္။
႐ွင္ေတေဇာသာရတုိ႔လည္း႐ွိတယ္။ ဒီလုိပါပဲ။ ဒီလန္
ေသာမတ္စ္တုိ႔လည္း ႐ွိတယ္။ ဒီလုိပါပဲ။ မာယာေကာ့
ဖ္စကီးတုိ႔လည္း ႐ွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အမ်ားႀကီး
ရခဲ့တာေတြ ႐ွိပါတယ္။ အဲဒီၾကားထဲက ကၽြန္ေတာ္
ကုိသာႏုိးရဲ႕ေစတနာေတြကုိ နားလည္ပါတယ္။
နားလည္တဲ့အတြက္ ဒီဟာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံပါတယ္။

ကုိေခ်ာႏြယ္ေရ… ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဟာ ႏွစ္ေပါင္း
မ်ားစြာ စႏၵယားခ်စ္ေဆြစကားနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့ ငယ္
ခ်စ္ေဟာင္းနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနခဲ့တဲ့သေဘာပါ။
အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စကားဝုိင္းမွာ ခင္ဗ်ား
အယူအဆ၊ ကၽြန္ေတာ့္အယူအဆ ႏွစ္ေယာက္တည္း
ေျပာတဲဲ့စကားဝုိင္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔ လူငယ္ေတြအတြက္
လည္း ျမင္ရမယ္၊ ႐ႈရမယ္၊ နားဆင္ရမယ္္္ဆုိတဲ့
သေဘာနဲ႔ ကဗ်ာအလုပ္႐ုံတစ္ခုျဖစ္သြားတယ္လုိ႔
ခံစားမိလုိက္တယ္။ အဲဒီလုိပဲ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေခတ္
ေပၚကဗ်ာကုိ ဟုိတေလာက ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္စေျပာ
ခဲ့သလုိေပါ့ဗ်ာ။ မဂၢဇင္းတစ္ခုကေန အင္တာဗ်ဴးလုပ္
ခဲ့တာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆုိတာ ကုန္းေကာက္စရာမ႐ွိ
ပါဘူး…ဆုိတာမ်ဳိးေတြ ႐ွိခဲ့တယ္။ အဲဒီလုိ သေဘာမ်ဳိး
ေတြ ဟုတ္ၿပီ၊ ေခတ္ေပၚကဗ်ာကုိ မ႐ုိက္နဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္
လည္း လက္မခံဘူး။ ေနရာတုိင္းမွာ ရာႏႈန္းျပည့္မ႐ွိ
ဘူး။ လက္ခံတယ္။ တစ္ခုခုေတာ့ ခၽြတ္ယြင္းေနတာ
႐ွိတယ္။ တစ္ခုခုခၽြတ္ယြင္းေနတာနဲ႔ တစ္ခုလုံးကုိ
မေျပာနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္မခံဘူး။ ဟုတ္တယ္၊
ေခတ္ေပၚကဗ်ာမွာ ခင္ဗ်ား ေစာေစာကေျပာခဲ့သလုိ
ခင္ဗ်ားပုိင္မွလႊတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပုိင္မွလႊတ္
တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေနၿပီးေတာ့ အုတ္ေရာေရာနဲ႔ ေခတ္
ေပၚကဗ်ာဟန္ေဆာင္တဲ့ဟာေတြ ႐ွိတယ္။ ေဒါင္းႏြယ္
ေဆြကဗ်ာေလးနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့ စပါးပင္ေယာင္
ေဆာင္တဲ့ ျမက္ပင္ေတြ၊ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြဆုိတာ
႐ွိခဲ့တယ္။ ဒါေတြကုိေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ေပါင္းႏုတ္၊ ေျဖ႐ွင္းရမယ့္ ျမက္ခင္းေတြ႐ွိတယ္ဆုိတာ
ေတာ့ က်ဳပ္ ယံုတယ္ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကဗ်ာေလး တင့္တယ္လွပ ဆန္းသစ္ဖုိ႔
အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ေရေလာင္းေပါင္းသင္ ျမက္
ႏုတ္ရမွာေပါ့ ကုိသင္းခုိင္။ ျမက္မႏုတ္လုိ႔လည္း မရ
ဘူး။ ဆြမ္းဆန္ထဲ ၾကက္ေခ်းေရာတာေတြကေတာ့
ကမၻာအႏွံ႔အျပားမွာ ႐ွိတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ကေတာ့ ဟာ… ဒီလုိေတာ့့ မခံႏုိင္ဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္
တုိ႔ ေ႐ြးရ၊ ဖယ္ရ၊ သန႔္စင္ရလုပ္ရမွာေပါ့။ သူတုိ႔ကို
လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ သူတုိ႔ဘဝနဲ႔
သူတုိ႔ အႏုပညာမွာေတာ့ မ႐ုိးမသားလုပ္လုိ႔ကေတာ့
မရဘူးဗ်ာ။ ႐ုိးသားတယ္၊ မ႐ုိးသားဘူး၊ ဟိတ္ဟန္
ထုတ္တယ္၊ မထုတ္ဘူး၊ ဘယ္ကေန ဘယ္လုိပံုတူ
ကူးခ်တယ္၊ မကူးခ်ဘူးဆုိတာ တကယ္ဖတ္ထားတဲ့
ႏွလံုးသားေတြက သိၾကပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ရင္ကုိ
ရင္ခ်င္း JET PIN ထုိးၿပီးကာမွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အႏု
ပညာကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေပးပုိ႔ခဲ့တာပါလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္
ေျပာခဲ့တာပါ။

ကုိေခ်ာေရ ဒီေန႔ ေခတ္ေပၚကဗ်ာအေၾကာင္း၊ ခင္ဗ်ား
ရဲ႕႐ုိးသားမႈ အႏုပညာဆုိတာ ႐ုိးသားရမယ္လုိ႔ ေျပာ
တာကုိ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က
လည္း ေမာ္စီတုန္းေျပာခဲ့တဲ့စကား မွတ္မိသဗ်။ အရင္
ႏွစ္ေပါင္း ၂၀-ေလာက္ကေပါ့ဗ်ာ။ ႐ုိးသားၾကပါ။
မေကာက္က်စ္ၾကပါနဲ႔။ ဟုတ္တယ္။ ႐ုိးသားပါ။
မေကာက္က်စ္ပါနဲ႔။ အႏုပညာဆန္ဆန္ပဲ လုပ္ပါလုိ႔
ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေျပာခ်င္တယ္။ ဟုတ္ၿပီ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔
အတူ ေခတ္ၿပိဳင္ကဗ်ာဆရာေတြထဲမွာ ေခတ္ေပၚ
ကဗ်ာအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြ ဘယ္
သူလဲ သိခ်င္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ျဖတ္
သန္းမႈမယ္ လူငယ္ေတြထဲက ခင္ဗ်ားသတ္မွတ္္တဲ့၊
ခင္ဗ်ားႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ခင္ဗ်ားကုိယ္ပုိင္အျမင္ေပါ့
ဗ်ာ။ လူငယ္ကဗ်ာဆရာေတြ႐ွိရင္လည္း ေျပာျပပါဗ်ာ။

ရယ္ရယ္ေေမာေမာနဲ႔ လွလွပပေပါ့ဗ်ာ။ ေျပာျပရင္
ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆံုးလုိ႔
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရမွာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
အဲဒါမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္
ႀကိဳက္ဖုိ႔ေတာ့ လုိတယ္ဗ်။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့
ခင္ဗ်ားဘဝကုိ ခင္ဗ်ား ေဆာက္တာေလ။ ကၽြန္ေတာ့္
ဘဝကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေဆာက္တာေလ။ ကၽြန္ေတာ့္
အသုိက္ကေလးကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေဆာက္ခဲ့တယ္။
အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆံုး
လုိ႔ ေျပာရတာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္
ဆံုးကဗ်ာဆရာက ကုိေလးေအာင္ပါပဲ။

ဥေရာပက MODERN ကဗ်ာနဲ႔ ျမန္မာေခတ္ေပၚ
MODERN ျခားနားမႈ ႐ွိ၊ မ႐ွိ ခင္ဗ်ားအျမင္ကုိ
သိခ်င္တယ္။

က်ဳပ္အျမင္ကေတာ့ မတူဘူးလုိ႔ေျပာရမွာပဲ။ သူ႔ေရ၊
သူ႔ေျမ၊ သူ႔အေတြး၊ သူ႔အေရးနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔အေရး၊
အေတြး၊ အျမင္ေတြ မတူႏုိင္ပါဘူး။ စေကာ့တလန္
ဝီစကီနဲ႔ ႀကံကုိခ်က္တဲ့ ရမ္အရက္္နဲ႔ မတူသလုိေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ဖက္စလံုးကေတာ့ ကမၻာသံုးျဖစ္ရမယ္။
ကမၻာတစ္ခုလံုး စားသံုးႏုိင္ရမယ္။ ဒီအခ်က္ကေတာ့
တူရမယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕ေခတ္ေပၚကဗ်ာဟာ “ျပည္တြင္း
ျဖစ္ ႏုိင္ငံျခားအရက္”လုိ႔ ေလာေလာဆယ္ ေျပာရ
မယ္ဆုိရင္ ပုိနီးလိမ့္မယ္။

ဘယ္လုိကဗ်ာမ်ဳိးကုိ MODERN ေခတ္ေပၚကဗ်ာ
လုိ႔ ယူဆရမလဲ။

ကဗ်ာေကာင္းတစ္ပုဒ္လုိ႔ သတ္မွတ္ႏုိင္တဲ့စံအလုပ္ကုိ
ပညာ႐ွိေတြ (အသိပညာ႐ွင္ေတြ)က လုပ္ၾကပါလိမ့္
မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာေကာင္းတစ္ပုဒ္ဟာ ကဗ်ာျဖစ္ဖုိ႔
ေတာ့ အေရးႀကီးတယ္ေပါ့။ Beauty အလွပါရမယ္။
Words Decree စကားလံုးဒီဂရီလည္း အား
ေကာင္းဖုိ႔လုိမယ္။ Style သစ္ဆန္းမႈေတြ ဘာေတြ
လည္း လုိမယ္။ တင္ျပပံုေတြ ဘာေတြေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔
Floor Rhythm ေတြလည္း သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ဖြဲ႔စည္း
ထားဖုိ႔လည္း ပါဝင္ေနတယ္။ ဒႆနေတြလည္း ပါဝင္
ေနမယ္။ အုိ... အမ်ားႀကီးပါပဲဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ သိမႈ တတ္
မႈနဲ႔ေတာ့ ကဗ်ာေရးလုိ႔ ကဗ်ာျဖစ္မလာ ဘူးလုိ႔ က်ဳပ္
ယံုတယ္။ ဒီေလာက္ဆုိေတာ္ပါၿပီဗ်ာ။ ဒါက ကဗ်ာသင္
တန္းပုိ႔ခ်တာမဟုတ္သလုိ က်ဳပ္က ပုိ႔လည္းမပုိ႔ခ်တတ္
ပါဘူး။ အနည္းအက်ဥ္း ကုိယ္နားလည္မိသေလာက္
ကေလးပဲ ေျပာၾကည့္တာပါ။ ေျပာျပတာမဟုတ္ဘူး
ေနာ္။

ကုိေခ်ာႏြယ္ေရ… အရင္က ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႕
သေဘာတရားအရ ေျပာရရင္ေတာ့ ေခတ္ဆန္းေခတ္
ေက်ာ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ (ေခတ္ဆန္းေခတ္)မွာ ကဗ်ာဟာ
႐ြတ္ဖုိ႔မဟုတ္၊ ကဗ်ာဟာ ဖတ္ဖုိ႔အတြက္ စကၠဴေတြ
ေပၚလာတဲ့အခါမွာ ဖတ္္ဖုိ႔အတြက္ ေရးတာလုိ႔ ဆရာ
ေျပာခဲ့တယ္။ ခင္ဗ်ားေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ အဲဒီကိစၥကုိ
လက္ခံခဲ့ၾကတာပဲ။ ဟုတ္ၿပီ၊ ၂၁-ရာစုေရာက္ဖုိ႔ နည္း
နည္းေလးပဲလုိေတာ့တဲ့ ကာလလည္းျဖစ္တယ္။ ခင္
ဗ်ားေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ျမန္မာျပည္မွာ ခရီးအမ်ားဆံုး
သြားခဲ့ၾကတယ္။ စကားေဖာက္ေျပာရရင္ေတာ့ ေနရာ
တုိင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခင္ဗ်ားဟာ ခရီးသြားကဗ်ာေတာ့
မေရးခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဒါပမဲ့ ခရီးသြားကဗ်ာမဟုတ္ေပမယ့္
ဆတ္သြားဟာ ခရီးသြားကဗ်ာေတြကုိ နေဘအရေျပာ
ရရင္ေတာ့ ဆတ္သြားကေတာ့ ခရီးသြားကဗ်ာေတြကုိ
ျဖတ္သြားတယ္ဗ်ာ။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာ
ကေတာ့ ေနရာတုိင္းမွာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ကဗ်ာေတြ ႐ြတ္ဆုိခဲ့ၾကတယ္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာကုိ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြဟာ ႐ြတ္ဆုိဖုိ႔လုိၿပီလုိ႔ထင္တယ္။
ခင္ဗ်ားလည္း ႐ြတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကဗ်ာကုိ႐ြတ္ဖုိ႔
ဆုိဖုိ႔အတြက္ကုိ ကုိေခ်ာႏြယ္ႀကီးရဲ႕ အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔
ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ကဗ်ာကုိ ႐ြတ္ဖုိ႔လား၊ ဆုိဖုိ႔လားဆုိ
တာကုိေတာ့ ေျပာျပပါ။

ကဗ်ာဆုိတာကလည္းဗ်ာ ဖတ္မွလူေတြက သိၾကတာ
ကုိး။ ေၾသာ္... မဂၢဇင္းထဲမွာ ကဗ်ာေတြပါတဲ့အခါက်
ေတာ့ ဒီလုိပဲေက်ာ္လႊားသြားၾကတယ္။ အဲလုိေက်ာ္
လႊားသြားၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ကဗ်ာဟာ Audio Visual နဲ႔ ႐ွင္သန္ရမွာေပါ့။
႐ြတ္ဖုိ႔လည္း လုိအပ္တယ္။ Visual နည္းနဲ႔လည္း
ကဗ်ာေတြ ေျပာျပရမွာေပါ့။ မေျပာျပတဲ့အခါက်ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ခုခ်ိန္က်ေတာ့ နည္းနည္းေလး
မွိန္္မွိန္ေနတာ အဲဒီကိစၥပဲ။ လူတစ္ေယာက္က မဂၢဇင္း
ကုိ လွန္လုိက္လုိ႔ စာအုပ္ကုိ ဖတ္တဲ့ေနရာမွာ ကဗ်ာ
ေတြကုိ ေက်ာ္ေက်ာ္သြားတယ္။ တကယ္ဖတ္တဲ့သူ
က်ေတာ့လည္း ဖတ္မွ သူက သိရတာကုိး။ မဖတ္ရင္
မသိဘူး။ အဲဒီလုိ ဘဝနိမ့္ရတာေလးေတြ႐ွိတယ္။
အဲဒီလုိ အနိမ့္ေလးေတြကုိ ျမွင့္တင္တဲ့အေနနဲ႔ ကၽြန္
ေတာ္တုိ႔ကဗ်ာကုိ Audio Visual နည္းစနစ္နဲ႔
ေဖာ္ျပဖုိ႔ လုိအပ္တယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေသခ်ာ
ေပါက္ယံုတယ္ဗ်ာ။

ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ႀကံဳခဲ့ရတာ အေတာ္မ်ားတယ္
ကုိေခ်ာႏြယ္ေရ။ ခင္ဗ်ားေနာက္ပုိင္းေရာက္ခဲ့တာ ကၽြန္
ေတာ္က ၉၄-ဇန္နဝါရီေလာက္က မေကြးေရာက္ခဲ့
တယ္။ မေကြးရဲ႕ျမစ္မႀကီးကၽြန္းေပၚမွာ မေကြးက
ကဗ်ာဆရာေတြ ေလေျပသုန္၊ ျမတ္ စတဲ့ဆရာေတြက
ကဗ်ာ႐ြတ္ပြဲက်င္းပခဲ့ၾကတယ္။ ေနထက္ႏုိင္ပါတယ္။
အဲဒီအခါမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔႐ြတ္ခဲ့တဲ့ကဗ်ာေတြကုိ
အသံသြင္းထားတယ္။ ခင္ဗ်ားကုိလည္းမွာတာပဲ။
ခင္ဗ်ား ခရီးလြန္ေနလုိ႔ မပါခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ပါသြား
တယ္။ အဲဒီ႐ြတ္ခဲ့တဲ့ဟာေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ အင္နဲ႔
အားနဲ႔ကုိ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလုိပဲ ကမၻာမွာကေတာ့
ဆုိဗီယက္ရဲ႕ဘာသာေဗဒအရေၾကာင့္လား မသိဘူး။
ကဗ်ာ႐ြတ္ပြဲေတြ အေတာ္ထြန္းကားခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ကာ
လမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြဟာ ဆရာတာရာ ေျပာ
ခဲ့သလုိ ဖတ္ဖုိ႔ဆုိတာက ဒီေန႔ကာလမွာ စာမ်က္ႏွာ
အခက္အခဲ႐ွိတယ္။ ႐ြတ္ၾကဆုိၾကရတဲ့ေနရာမွာ ေလး
လံုးစပ္႐ြတ္မလား၊ ဒါေပမဲ့ ရတုရကန္ကေတာ့ မပါႏုိင္
ဘူးေပါ့။ ႐ြတ္လုိ႔ရၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိိ႔ အဲဒီမွာ
႐ြတ္ခဲ့ဆုိခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္တယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာ
ခဲ့တယ္ ကုိေခ်ာႏြယ္ေရ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ တစ္ျပည္
လံုးမွာ႐ွိၾကတယ္။ မေကြးက အေခြလည္း ပုသိမ္ပုိ႔
မယ္။ ပုသိမ္က အေခြကုိလည္း ဘယ္ပုိ႔မယ္ဆုိၿပီး
ေတာ့ ကဗ်ာဆရာခ်င္းက စာမ်က္ႏွာေတြကုိေက်ာ္ၿပီး
ေတာ့ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔႐ွိတယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ခင္ဗ်ားတုိ႔ ရည္မွန္းခဲ့ၾကတယ္။ အဲလုိ ေနျပည္ေတာ္မွာ
လည္း ေအာင္သစ္ေဝရဲ႕ (တစ္ဦးခ်င္းဆုိ)ထားတဲ့
ကဗ်ာ။ ေမာင္႐ွင္ေစာရဲ႕အေခြေလးေတြ ႐ွိိခဲ့တယ္။
အဲဒီေတာ့ ကုိေခ်ာႏြယ္ေရ ေနာက္ဆုိရင္ တစ္ျပည္လံုး
မွာ ကဗ်ာဆရာေတြ တစ္နယ္နဲ႔တစ္နယ္ ျပန္႔ပြားဖုိ႔
အတြက္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ဖုိ႔အတြက္ စာမ်က္ႏွာေပၚထက္ ေက်ာ္
လြန္ဖုိ႔ိအတြက္ ကဗ်ာ႐ြတ္ပြဲေတြလုပ္ဖုိ႔ ဆႏၵ႐ွိပါတယ္
ကုိေခ်ာ။

ကဗ်ာ႐ြတ္ပြဲကေတာ့ တကယ့္ကုိပဲ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ
က်င္းပဖုိ႔ သင့္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္တုိိ႔ရဲ႕ကဗ်ာ႐ြတ္ပြဲေပါ့။
ကဗ်ာဆရာေသရင္ ကဗ်ာပဲ ႐ြတ္ဖတ္သရဇၩာယ္ၿပီး
ေတာ့ ကမၻာႀကီးက ထြက္ခြါရတယ္တဲ့ ကုိသင္းခုိင္။
ဒီကဗ်ာ႐ြတ္ပြဲေတြဟာ ေနာက္ဆံုး ႐ုပ္ျမင္သံၾကားေတြ၊
ေရဒီယုိေတြ၊ တိပ္ေခြေတြ၊ Laser Disc နဲ႔ေကာ
ေမာင္သင္းခုိင္ ကဗ်ာကုိထုတ္ဖုိ႔ က်ဳပ္တုိ႔က ဘာလုိ႔
ျငင္းဆုိရမွာလဲ။ ထြက္ကုိထြက္ရမယ္။ Laser Disc
နဲ႔ေကာ ေမာင္သင္းခုိင္ ကဗ်ာကုိ ထြက္ရမယ္။

ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္ရတယ္။ ၃၁-လမ္းက
ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလး ကေလာင္ပ်ံ ဦးဘကုိးကေနၿပီး
ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာဖူးတယ္။ ၇၀-ကာလကေပါ့
ဗ်ာ။ အဲဒီကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မွတ္သားသား
႐ွိခဲ့တယ္။ ေမာင္သင္းခုိင္ေရ… မင္းတို႔ကဗ်ာေတြကုိ
စာမ်က္ႏွာနဲ႔ မလုပ္နဲ႔ေတာ့ေနာ္တဲ့။ အခုေခတ္ေပၚ
မင္းမင္းလတ္တုိ႔လုိကြာ။ မင္းတုိိ႔ကဗ်ာေတြကုိ အေခြ
သြင္းၿပီး ျဖန္႔ၾကေတာ့ကြာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလး ဦးဘ
ကုိး ကေလာင္ပ်ံ ဦးဘကုိးကုိယ္တုိင္က အဲဒီလုိေျပာ
ဖူးတယ္။ အဲဒါေလး ကၽြန္ေတာ္ ခံစားၿပီးေတာ့ ကၽြန္
ေတာ့္မွာလည္းေနာ္၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔နဲ႔ တကြဲတျပားျဖစ္၊
တည္ေဆာက္မႈဘဝ ဟုိေရာက္ ဒီေရာက္ ေရာက္
တဲ့အခါမွ ယခုျပန္လည္ဆံုစည္းၾကတဲ့ႏွစ္ေတြမွာ
ဒီအလုပ္ကေလးေတြဟာေတာ့ ကဗ်ာေလာကသား
ေတြအတြက္၊ မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ေတြအတြက္
ေကာင္းတယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီစကား
ဝုိင္းမွာ အသိအမွတ္ျပဳတယ္ဗ်ာ။

ကဗ်ာဆရာဆုိတာ အနာဂတ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕
ဗိသုကာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ၿပီးေတာ့ တင္ေနတာ
ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ကုိသင္းခုိင္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က အႏွိမ္
ခံဘဝေတြနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကဗ်ာေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္
တုိ႔ ခ်စ္ခ်စ္မက္မက္ႀကီး ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္
ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ျပင္းထန္လွတဲ့ခံစားခ်က္႐ွိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္
ေျပာျပတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကဗ်ာ ၉၅၊ ၉၆၊ ၉၇၊ ေပါ့
ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ကဗ်ာကုိ Laser Disc နဲ႔ ထုတ္
မယ္ဗ်ာ။

ဟုတ္တယ္ ၂၁-ရာစု အဖြင့္တံခါးမွာ ျမန္မာျပည္
ကဗ်ာဆရာအားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ္ ခဏေလးေျပာ
ခ်င္တယ္ ကုိေခ်ာ။ ေဇာ္၀င္းထြဋ္ရဲ႕ စတိတ္႐ႈိးေတြေန
ရာမွာ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ ကဗ်ာ႐ြတ္ဆုိပြဲေတြ ေရာက္
ခ်င္တယ္။ ေရာက္ရမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ယံု
ၾကည္တယ္ဗ်ာ။ အနာဂတ္စိတ္ကူးပါ။

ေရာက္ကုိ ေရာက္ရမွာေပါ့ဗ်ာ။ အစစ္အမွန္ေတြက
အစစ္အမွန္ေနရာကုိ ေရာက္ၾကမွာေပါ့။ အစစ္အမွန္
ေတြက အစစ္အမွန္ေနရာကုိ မေရာက္လုိ႔မျဖစ္ဘူး
ေလ။ မုိးေတာ့လင္းရမွာေပါ့ ကုိသင္းခုိင္ရယ္။ ေ႐ႊမန္း
တင္ေမာင္ဆုိတဲ့ သီခ်င္းထဲကလုိေပါ့ဗ်ာ။ အသစ္စက္
စက္ကေလးနဲ႔ ခ်စ္ရက္သာေနခ်င္ၾကတယ္။ ဟုတ္ၿပီ
က်ဳပ္တုိ႔တုိင္းျပည္နဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔ အႏုပညာအသစ္စက္
စက္ကေလးနဲ႔ တုိင္းျပည္ႀကီးက ခ်စ္ရက္သာေနရမွာ
ေပါ့ဗ်ာ။ အႏုပညာ၊ စာေပ၊ ပန္းခ်ီ၊ သဘင္၊ ႐ုပ္႐ွင္၊
ဂီတ အားလံုးသစ္ဖုိ႔ိေတာ့ လုိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေနရာမွာ
နည္းနည္းေလးေတာ့ ေျပာျပခ်င္တယ္။ တစ္ေၾကာင္း
တည္းပါ။ “ဆန္းသစ္ေသြးသား႐ွိမွ ဆန္းသစ္အေတြး
အေခၚရမယ္” ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေလး တစ္ေၾကာင္း
ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ကုိသင္းခုိင္
ခင္ဗ်ားကလည္း ေမးခြန္းေတြအမ်ားႀကီးေမးလုိေမး၊
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဲဒီ တစ္ခါတစ္ခါေမးတဲ့ေမးခြန္း
သံုးေလးခုပါဝင္တဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြ အမ်ားႀကီးသက္
ေရာက္ေနတဲ့ ခင္ဗ်ား ေမးခြန္းေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္က
လည္း တစ္ခုေလာက္ပဲေျဖႏုိင္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
မွာ ေလာေလာဆယ္ အခ်ိန္သိပ္ၿပီးမရၾကဘူး။ ေနာက္
ေနာင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီမုိးကုပ္စက္
ဝုိင္းႀကီး တစ္ခုတည္းေအာက္မွာ ေနထုိင္ခဲ့ၾကသူေတြ
ျဖစ္တဲ့အတြက္ တစ္ေယာက္ရင္ခုန္သံလည္း တစ္
ေယာက္ ၾကားေနၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စကားဝုိင္း
ေတြ ေျပာျဖစ္ဦးမွာပါ။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
လည္း ဥပမာ ဆတ္သြားဆုိလုိ႔႐ွိရင္ ဆတ္သြားနဲ႔ပတ္
သက္တဲ့ ကုိသင္းခုိင္ေျပာခဲ့တဲ့ ခုိင္ၿဖီးဘာညာ စကား
လံုး ႏွစ္လံုးေလးဟာ ဒါေတာ့ ဒါေလးေတာ့ ဟုိဒင္း
မျဖစ္ဘူး။ က်န္တာေတြမွာေတာ့ ခင္ဗ်ားဆတ္သြား
ဟာ ေအာင္ျမင္တယ္။ ဘာညာေျပာတာေလးအတြက္
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာစရာစကားေတြ႐ွိပါေသးတယ္။ ခုိင္ၿဖီး
ဆုိတာ ျမန္မာစကားလံုးအစစ္ေလးပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
ခုိင္ၿဖီးဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ ဘယ္ကေန ဘယ္လုိ
ေရာက္လာတယ္ ေရးလုိက္တယ္ဆုိတာ မသိဘူးဆုိ
တာမ်ဳိးေတြ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာစရာ႐ွိပါတယ္။ ေနာက္
တစ္ခုက လူငယ္ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ခင္
ဗ်ားႀကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြ ဘယ္သူေတြ႐ွိလဲ။
ဘယ္ဝါ႐ွိသလဲ၊ ကိစၥက်ေတာ့ ေလာေလာဆယ္မယ္
နာမည္နဲ႔ေတာ့ သိပ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္း
ကဗ်ာဆရာေတြလည္း ႐ွိပါတယ္။ လူငယ္ေတြလည္း
အမ်ားႀကီးေပါ့။ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပျခင္း႐ိွတာ မ႐ွိတာ၊ မဂၢဇင္း
စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရာက္တာ၊ မေရာက္တာ အျပင္မွာ
လည္း လူငယ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲဒီလူငယ္ေတြ
အမ်ားႀကီးအတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အခုအခ်ိန္မွာ
ထြင္းထြက္ၿပီးေတာ့ သိပ္ေျပာလုိ႔မျဖစ္ေသးဘူးေပါ့ဗ်ာ။
တစ္ခ်ိန္ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ တစ္ခ်ိန္ ခင္ဗ်ားေရာ
ကၽြန္ေတာ္ေရာ တကယ္တိတိက်က်ေျပာရမယ့္အခ်ိန္
ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ တခ်ဳိ႕အရာေတြကလည္း က်န္တဲ့
လူေတြေျပာၾကမွာပဲ။ က်န္တဲ့လူေတြေျပာမွပဲ ေကာင္း
တဲ့ဟာေလးေတြ႐ွိမွာပဲ။ ဒါက သမုိင္းကိစၥေလးေတြ
ကုိး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ခုခ်ိန္မွာ အဲဒီလုိႀကီးေတြ သြား
ၿပီးေတာ့ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ႀကီးေတြ ေျပာျပလုိ႔
မေကာင္းဘူးေလ။ သူတုိ႔ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ လူငယ္
ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္အားရပါတယ္။ ဒီမွာဘက္
ကမ္းမွာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီမွာဘက္ကမ္းမွာေတာ့ လူငယ္ေတြ
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဲဆုိ
ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ကလည္း လူငယ္လူ
လတ္တန္းေတြအေနနဲ႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရေတာ့ လူ
ငယ္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကႀကိဳဆုိတယ္။ ႏွစ္ေထာင္း
အားရျဖစ္တယ္။ သူတုိိ႔အႏုပညာကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မုဒိ
တာပြားတယ္။ ႀကိဳဆုိတယ္။ ေပြ႔ဖက္တယ္။ တတ္ႏုိင္
သမွ် ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေလး
ေတြကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျပာျပဖုိ႔ အၿမဲတမ္းအဆင္
သင့္ ႐ွိပါတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေတြ႔တဲ့အခါက်
ေတာ့ ေျပာျပရတာေပါ့။ သစ္လြင္ေတာက္ပတဲ့ အႏု
ပညာေတြ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တုိင္းျပည္မွာ ထြန္းကားဖုိ႔
အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ အမ်ားႀကီးအားစုိက္ရဦး
မွာပါ။ နည္းနည္းဗ်ာ ၾကားထဲမွာ ျဖတ္ေျပာရရင္ေတာ့
ဘာလဲဆုိေတာ့ဗ်ာ ဒီေန႔ အဆုိေတာ္တစ္ေယာက္ဟာ
စတိတ္႐ႈိးမွာ ေလးငါးေသာင္း ရေနေပမယ္လုိ႔ ကၽြန္
ေတာ္တုိ႔ကဗ်ာေလးကေတာ့ တစ္ပုဒ္ တစ္ရာ ႏွစ္ရာနဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း ရင္ထဲမွာ (Creation)ပါပဲ။
အဲဒါေလးေတြေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ မေကာင္း
ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔လည္း ခုခ်ိန္မွာ ေ႐ွ႕ကေနၿပီးေတာ့
ရင္နဲ႔ ဆီးခံၿပီးေတာ့ ကဗ်ာအတြက္ တုိက္ယူေနရပါ
တယ္။ အဲဒါေတြကုိေတာ့ လူငယ္ေတြက ဆက္လက္
တုိက္ယူသြားရင္ေတာ့ ပုိေကာင္းမွာေပါ့ဗ်ာ။ မဂၢဇင္း
ႀကီးေတြကလည္း အဲဒီေလာက္ႀကီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ကဗ်ာဆုိတဲ့ (Creation Art) ဒီဖန္တီးမႈအႏုပညာ
ေပၚမွာေတာ့ အဲဒီေလာက္ႀကီး မထားသင့္ပါဘူး။ ျမ
မာလာဖိနပ္တစ္ရန္ဖုိးေတာင္ မ႐ွိဘဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ကဗ်ာစပ္ခဲ့တဲ့ခရီးေလးကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခံစား
ရင္း လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲခံစားရင္း ကၽြန္ေတာ္ ဒီစကား
ေတြကုိ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ေစ်းႏႈန္းအေၾကာင္းကုိေတာ့
သိပ္မေျပာသင့္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ (Value)ဆုိတဲ့ တန္ဖုိး
အေၾကာင္းပဲ ေျပာခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က
တန္ဖုိးကုိပဲ စကားေျပာခ်င္တယ္။ တန္ဖုိးခ်င္းထုိက္
တန္တဲ့ တန္းဖုိးခ်င္း၊ တစ္ေယာက္တစ္ခု ထိစပ္သင့္
တယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ လက္ခံတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္
ေတာ္ စကားလည္း သိပ္မေျပာတတ္ပါဘူး။ ႐ုတ္တ
ရက္ႀကီး ခုလုိ ကုိသင္းခုိင္နဲ႔ စကားေျပာခြင့္၊ စာမ်က္
ႏွာေပၚက စကားေျပာခြင့္ ႀကံဳခြင့္ရတဲ့အခါက် ဝမ္းသာ
လႈိက္လွဲၿပီး စိတ္ေတြလည္း လႈပ္႐ွားတာေပါ့။ အဲဒီ
အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့ ဥစၥာေလးပဲ ေျပာ
ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ႏုိင္တပုိးေလးေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ဗ်ာ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က (ဘဝတန္ဖုိးကုိ ေရမုိးခ်ဳိးရင္း တုိး
ျဖည့္ၿပီးေတာ့) ဒီအႏုပညာလမ္းမႀကီးမွာ အားျဖည့့္
ၿပီးေတာ့၊ ဒီအႏုပညာလမ္းမႀကီးမွာ တစ္ေယာက္
တစ္ေယာက္ က်န္းက်န္းမာမာ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာနဲ႔
ခရီးသြားၾကပါစုိ႔လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလုိပါတယ္။

(''ေမာင္ေခ်ာႏြယ္သုိ႔ အင္တာဗ်ဴး'' စာအုပ္မွ...)